format: cd (sold out) / digital
released: november 19 2011
tracklisting
1. rabbit/acquaintance
2. half chicken
3. fun with powertools
4. correct spelling from hell
5. walter de donder
6. imperial stormtrooper
7. what’s for breakfast?
8. green green bread of home
9. mid air
press downloads
hi-res image of cover
press release (english)
press release (dutch)
info
Ridiculous Wrists is the second album of the noiserock trio formed around Multi-instrumentalist / Absurdist Spoelstra. Contrary to their previous album the band wanted to have as much control possible over the production process. Together with engineer Geert van den Berg they’ve locked themselves in a large empty house in the middle of nowhere for nine days. Their aim was to make a recording that would be a realistic representation of how the band sounds. The nine songs that wound up on Ridiculous Wrists vary a lot in style but together create a clear image of a band with the ambition to surprise the listener again and again.
Ridiculous Wrists is limited to 100 CD’s. The artwork, done by Spoelstra, is entirely in 3D and comes with a pair of 3D goggles.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=wAYSQWFOOAk]
reviews
incendiary magazine
october 13 2012
by richard foster
Ah Boutros Bubba, what are we to do without you? The band are – at time of writing about to split up, so I suppose I can write the nicest obituary possible, as we are told that music lives on, does it not?
They were always a strange proposition. Gnomic is a good word for them, from the daft crab walks the singer, Vreselijk Ongeluk (Dreadful Accident), used to perform onstage, to their eye popping artwork – I’ve given up trying to read what the titles are on the record (even the free 3d glasses thoughtfully provided with the release don’t really help), all the way through to their crazy professor guitar sound.
If you like music that leaps around like a particularly clever horse at the Gymkhana, (one that forces you over the same set of obstacles, too), then this is for you. It’s quizzical, laconic, often funny: the opening thrash detailing the death of a man dressed in a rabbit costume is a great track. They specialise in abrasive, metallic guitar work outs that owe something to Zappa and the Soft Boys – especially the Soft Boys – if you like Can of Bees you will lap this up, so listen in on gawky work outs like Correct Spelling From Hell, or Green Green Bread of Home, I promise you will see the link. The LP boasts some tremendously (and surprisingly) “poppy” moments as well: Fun With Powertools is a sludgy trawl through someone’s psyche, someone who is very, very lonely indeed whereas Imperial Stormtrooper is a pop song of sorts before it slides inexorably off the rails. It all ends quite sadly too, with Mid Air. I suppose the feeling of sadness is appropriate… oh well.
A friend said when hearing this record that, “this sounds the kind of music that should soundtrack Laurel and Hardy films”. I agree, wholeheartedly. R.I.P.
gonzo (circus)
april 2012
by os
built on weak spot
march 6 2012
I think this is the first disc that I’ve received that features completely 3D artwork. Unfortunately mine didn’t come with the proper glasses view it, but I’m not terribly broken up about it. If anything, I greatly hope that the usage of 3D here by Boutros Bubba is a mock of the unnecessary advent of 3D in cinema that has been growing for some time now. And knowing these guys, it very well might be considering the rather bizarre and unpredictable nature that revolves around them and their music. I mean, Freddie Mercury is listed as the guitarist and vocalist, and I’m pretty confident there isn’t anyone actually named that in this band.
Boutros Bubba are certainly no stranger to these pages, originally coming to my attention with their excellent debut EP back in ‘06. Back then I don’t recall them being indebted so much to bands like U.S. Maple or Trumans Water as they are here on their second LP Ridiculous Wrists. However, from what I’ve been able to gather, the band took complete control over pretty much every aspect of this record and the results certainly show a band that are pushing themselves past the confines of just being another noise-rock band. The music on Ridiculous Wrists generally remains in the abrasive variety, however the group has put together a wildly spontaneous set of songs here that rarely finish anywhere close to the initial idea in which the opened up with. Relying on loose and stumbling rhythms to allow a bit of expansiveness, Boutros Bubba do well in harnessing it giving the listener a sense of uneasiness as the band trudges on into unforeseen outcomes. It’s magnified some as well when the subject matter at hand isn’t always the most pleasant either. But even with out that, the band has created something here that, while certainly interesting, is quite obviously the record they wanted to make.
fret
march 2012
by arjan van sorge
oor
february 24 2012
by theo ploeg
Dan mogen de collega’s van Boutros Bubba meteen mee. Ook het drietal vindt inspiratie bij noise. Net als op voorganger National Athems (2009) voeren dissonante gitaren de boventoon. Muzikaal zijn Shellac en Jesus Lizard bloedbroers, maar zo donker en existentieel als bij die bands wordt het nooit. Daar zorgt de macabere humor in de teksten voor. Die zijn trouwens spaarzaam. Liever sloven Spoelstra, Freddy Mercury en Vreselijk Ongeluk (ja ja, die humor) zich uit in lang uitgesponnen jamsessies die nergens saai worden, maar soms wel wat scherpte verliezen. Kan dit album hebben. Er is immers altijd nog de ideale afleiding van de cd-hoes die mét bijgeleverde 3d-bril nog onduidelijker is dan zonder. Dat is vast de bedoeling.
kwadratuur
february 16 2012
by johan giglot
Opnieuw tijd voor een stukje tegendraads gitaarwerk op Narrominded. De band Boutros Bubba is het troetelkindje van muzikaal multitalent, experimentalist en vriend aan het huis van het Nederlandse label, Spoelstra. De avant-gardistische songsmid heeft zich met zijn twee medemuzikanten en een producer in een klein huisje in Overijssel opgesloten om met het bizarre ‘Ridiculous Wrists’ op de proppen te komen. Drie gekrulde, uiteenlopende tracks op een aparte cd – gelimiteerd op 100 stuks en met handgemaakte 3D tekeningen en bijbehorend brilletje – is het resultaat.
De bezetting van dit combo is klassiek, maar tegelijkertijd mysterieus. Want Spoelstra neemt (spaarzame) zang en gitaar voor eigen rekening, maar Freddy Mercury op bas en tweede stem of Vreselijk Ongeluk op drums, dat zegt natuurlijk niet veel. Meer nog, ‘Ridiculous Wrists’ zegt in zijn geheel niet veel.
Stijlen worden doorbroken, songs verhakseld en schijnbaar op goed geluk barsten partijen in herrie uit. Structuur is er wel, maar welk patroon gevolgd wordt, is een grote vraag. Hoekig drumwerk, snijdende jazzgitaren en spoken word passages die de instrumenten het zwijgen opleggen zijn de opvallendste ingrediënten van ‘Rabbit Acquaintance’, hoewel de ronddansende bas en ingeduwde distortionpedalen ook hun steentje bijdragen in dit absurd klinkend geheel.
En zo bulkt dit album van de gekte. Aanvankelijk opteert Boutros Bubba duidelijk voor schreeuwende artrock, maar dat blijkt zeker geen constante. Bij de derde track (‘Correct Spelling from Hell’) beginnen er al stevig wat scheuren in het geheel te komen. Bas en drum laten de nodige ruimte voor de gitaar om te freewheelen in opklimmende en neerdalende toonladders en een ijl meanderend spel. En zo permitteren de meeste tracks zich ontzettend veel vrijheid. Vaak heeft de plaat dan ook veel weg van een berg ideeën en uitvindingen, zonder feitelijke inhoud.
De grootste verdienste van dit album is zijn technische sterkte. Het vereist bijgevolg ook een technisch sterk onderricht publiek. Indien niet zo, komt men als snel op een verdict als ‘onsamenhangend’ en ‘wansmakelijk’. 100 pressings van dit gelimiteerde album zou dus wel eens voldoende kunnen zijn.
perte et fracas
february 7 2012
by skx
A l’intérieur du digipack dont l’artwork est entièrement en 3D (la paire de lunettes est fournie !), tout est écrit au passé. Spoelstra was le guitariste, chanteur et responsable de la pochette. Freddie Mercury (je pense que c’est un pseudo) était le bassiste et Vreselijk Ongeluk (j’espère que c’est un pseudo) était le batteur. Le groupe a pourtant l’air d’être toujours bien vivant. Sans doute encore un humour douteux dont le trio hollandais est coutumier et à l’image de leur musique bancale.
La douleur étant de ce monde, ainsi va Boutros Bubba. Imprévisible à chaque recoin de riff, stimulant le cerveau qui essaye de comprendre ce qui se passe, chauffant les jointures dans des écarts de conduites si peu vus depuis les grandes heures de certains groupes de Skin Graft, nos chers et tendres US Maple en tête de gondole. National Anthems avait gratifié le courageux de quelques beaux hymnes, la main sur le coeur mais pas tout le temps, l’album et le coeur s’essoufflant. Avec Ridiculous Wrists, deuxième album de son état, Boutros Bubba resserre les boulons. Enfin, à leur façon. Le trio continue de jouer les filles de l’air, planter des structures déroutantes, tirer sur l’élastique en se tenant sur une corde raide, ce qui requiert un sens de l’équilibre, ma foi, peu commun. Guitares caoutchouteuses qui se durcissent dans l’adversité, rythmes élastiques qui explosent à la tronche, Boutros Bubba n’est pas à un coup bas près, mêlant désordre et passion, raison et abstraction, frivolité et affrontement. Leur noise-rock insaisissable est un grand exercice d’absurde qui arrive à faire mouche et ce n’est pas là le moindre de leur talent. Car comment expliquer, sans passer pour un dingue, que cet album tutoyant la pataphysique du noise, est un disque coulant de source. Que tout se tient, tout est à sa place, dans la logique des choses, vu que ya plus rien à comprendre à rien.
Boutros Bubba extrait des méandres de neurones enfumés une musique qui glisse toute seule, une musique dans laquelle on sent parfaitement bien qu’ils s’amusent comme de jeunes coqs fiers de leur coup. Un math-rock hors catégorie et fun avant tout, pas gêné pour planter des banderilles et des couteaux dans le dos. Des germes mélodiques qu’ils tordent avec un grand sourire, des rythmes qui bousillent tout et broient les résistances avec une légèreté désarmante. Et cette fois-ci, pas de baisse de régime. L’art de la désinformation est maîtrisé. L’effort constant, brouillant les pistes avec une rare maestria qui ne fait même pas mal à la tête. De quoi partir serein, bercé par les six minutes finales de Mid Air, océan de chewing-gum solidifié qui va faire mâcher pendant longtemps.
musicfrom.nl
january 27 2012
by jorgen van de borgt
“Does humor belong in music” was de retorische vraag die Frank Zappa ons stelde. Op ‘Ridiculous Wrists’, de tweede langspeler van Boutros Bubba, horen we aan de ene kant degelijke rockmuziek met lekkere noiserandjes, maar anderzijds zit er zeker ook humor in. Absurde teksten over een man in een konijnenpak bijvoorbeeld. En dergelijke absurditeit is precies wat de muziek nodig heeft als tegenhanger voor het serieus bedoelde net-niet geneuzel dat doorgaans op mindere uitgaven terug te vinden is.
In de muziek klinkt een voorkeur voor jaren 90 noiserock. Zonder afbreuk te doen aan de hierna genoemde bands, een aantal tracks doet denken aan de muziek van dEUS terwijl anderen weer veel meer richting Sonic Youth gaan. Verschillende hoeken van het spectrum van noise tot rock dus, zonder ooit de muzikaliteit uit het oog te verliezen. Hoewel het makkelijk is om eentonig te worden binnen het genre noise (zelfs nummers van Sonic Youth lijken soms wel heel erg op elkaar) heeft ‘Ridiculous Wrists’ hier door het opzoeken van die extremen juist geen last van.
Speciale aandacht verdient het begeleidende artwork, waarin ook een voorkeur doorklinkt naar voorgaande decennia. Er is duidelijk tijd aan besteed: de hoes is met rood en groen in oldschool 3d getekend, en wordt met een handgeknipte heuse 3d-bril geleverd. Het verdient aanmoediging in een tijd waarin de totaalkunst van een fysiek album lijkt uit te sterven. Je moet er wel snel bij zijn, want de oplage is beperkt tot slechts 100 stuks, waarna er onbeperkt downloadversies beschikbaar zijn.
De hitpotentie van Boutros Bubba is alles meegenomen vrij klein. Laat het gebrek aan airplay alleen niet de reden zijn dat je deze band misloopt. Boutros Bubba mag dan wat apart zijn, het levert een dijk van een album op, met vreemde wendingen, en bijbehorende rare teksten. Ze zijn een beetje gek, maar op de best mogelijke manier. Nederlandse muziek van de bovenste plank.
dayton city paper
january 10 2012
by benjamin smith
Best Enjoyed While Reading: The Book of Revelation
An additional Low Country trio is Boutros Bubba. According to their website, the band’s “fundament of heavy drumming and tight guitar riffs gives way to swaggering drinking music and suspenseful improvisations.” Actually, this claim hits the nail right on the head. Ridiculous Wrists is a jarring, Shellac-ish mess quite catchy in its own peculiar way. The bassist’s name may be Freddie Mercury, but the true star of this album is guitarist/frontman Spoelstra. He can’t sing but he can certainly play in a haphazard fashion: peruse “Fun With Powertools” and “Green Green Bread of Home” in particular. Then there’s closer “Mid Air,” which brings to mind the epic 1974 battle between Godzilla and Mechagodzilla. Somewhere in Dayton exists a guy with a beard who would do almost anything to see Boutros Bubba perform Ridiculous Wrists at South Park Tavern. This guy has the right priorities. People, we need to make this gig happen.
kindamuzik
december 22 2011
by sven schlijper
Alles moet en zal tegenwoordig in 3D worden uitgevoerd; van actiethrillers tot zachtmoedige kinderfilms. In de eerstgenoemde categorie houdt Boutros Bubba zich op, dat de hoes van Ridiculous Wrists in old school 3D uitvoert en het benodigde rood-groene brilletje meelevert. Mijn ogen denken er het hunne van, want die werken niet stereoscopisch en dus doen die brilletjes het bij mij niet. De oren krijgen gelukkig een kostelijk maaltje geserveerd dat schuurt en wringt en spettert van de noiserock.
Boutros Bubba brengt met Ridiculous Wrists zijn tweede album op de planken. Eerder verschenen ook nog een ep en een 7” single. En wie de nieuweling wil bezitten, mag opschieten, want er zijn maar honderd fysieke exemplaren beschikbaar. Anders kun je altijd je heil zoeken in een download, maar of die – naar verluidt – fraaie hoes dan nog tot zijn recht komt, valt te bezien.
Negen dagen hadden multi-instrumentalist en absurdist Spoelstra en de zijnen (die luisteren naar de noms de plume Freddy Mercury en Vreselijk Ongeluk) nodig om de negen nummers op te nemen. De missie? De luisteraar uitdagen en verrassen en zichzelf in een brede waaier aan stijlen niet vastpinnen op één stijl of hokje, maar vooral een bevreemdend vraagteken blijven.
Ridiculous Wrists schiet alle kanten op; van verzengende noiserockstorm tot slepende Sonic Youth-achtige bijna-ballad met dissonante gitaren of avant-jazzrock en van onvaste spreekzang tot hardcoregrom. Shellac duikt als duidelijke invloed op, maar ook Trumans Water, Slint, Don Caballero of Karate zijn nooit helemaal weg te poetsen uit de gedachten.
Hectisch en zinderend weet Boutros Bubba, niet zonder een zweem van humor, de noiserockmessen vlijmscherp te slijpen. Waar in het genre nog wel eens de klievende botte hakbijl ter hand genomen wordt, smaakt Ridiculous Wrists dan ook opvallend gedistingeerd. Bereid je live voor op fikse mokerslagen en verbazingwekkend subtiele incisies. Voor thuis is deze plaat in ieder geval Nederlandse noiserocksashimi van de bovenste plank.
kicking the habit
december 18 2011
by peter
Voor eeuwig in de underground, dat is helaas vaak het lot van een band die noiserock speelt. Boutros Bubba doet dit ook en neemt al jaren samen met labelgenoten Katadreuffe een koppositie in binnen de Nederlandse en waarschijnlijk zelfs Europese math- en noiserockscene.
Ridiculous Wrists is na National Anthems uit 2009 het tweede album van Boutros Bubba en staat vol bizarre doch virtuoze wendingen, zowel tekstueel als muzikaal. Als je zoals Boutros Bubba een heel knappe mix maakt van jazz, noise en mathrock en zelfs daarin nog weet te verrassen zonder vermoeiend te gaan klinken, verdien je veel meer roem dan je noiserocklot je gezind is.
Een aangename verrassing zo aan het einde van het jaar voor liefhebbers van bijvoorbeeld (ja, daar komen ze weer) Trumans Water, Shellac en Slint.
Boutros Bubba: je wilt het! In de kelder van de Oosterpoort tijdens Noorderslag bijvoorbeeld. Want Boutros Bubba mag misschien niet hip zijn, het is toch echt een van de betere Nederlandse bands van dit moment.
nu.nl
december 17 2012
by tjeerd van erve
Bij de debuut-EP uit 2006 was Boutros Bubba nog een duo, maar al snel voegde bassist Freddy Mercury zich bij zanger/gitarist Spoelstra en drummer Vreselijk Ongeluk.
In die formatie is Ridiculous Wrists alweer het tweede album. Negen nummers die invloed van de betere noiserock uit de jaren negentig verraden. Denk Shellac, Slint en Trumans Water, doorspekt met een grote dosis humor en de wil om te verrassen.
Ridiculous Wrists bevat dan ook de nodige absurditeiten. In het geluid, door de wendingen die het trio neemt, maar ook in de teksten. Zo draait opener Rabbit/Acquaintance om het hilarische maar tragische verhaal van een kennis in een konijnenpak. Hoofdlijn daarin het idee dat het toch niet wijs is vreemdelingen verkleed als een konijn te benaderen.
Mathrock met een knipoog, maar niet met een halfslachtige lacherige houding gespeeld. Daarvoor zijn de losjes gespeelde partijen te gecompliceerd. Opvallend op Ridiculous Wrists is dat het tempo ten opzichte van voorganger National Anthems enigszins omlaag is gegaan.
Impact
Daarmee is er echter weinig veranderd aan de impact van scherpe noiserock van Boutros Bubba. Het trio wisselt vaker van maatsoort dan een zesjarige van tanden en doet dat doorladen met dissonanten. Feedback, noise en ander ruis zijn het bad waarin de heren hun zeer technische spel ten gehore brengen.
Bouwend op een voorbeeld van velen, maar daar duidelijk een eigen richting aangevend. Een richting vol kwinkslagen, die verrassing op verrassing brengen. Een absolute aanrader voor een ieder die zijn muziek graag noisie en onverwacht heeft.
subjectivisten/caleidoscoop
december 15 2012
by jan willem broek
Niks einde van het muziekjaar! Bij het ruimdenkende label Narrominded gaan ze gewoon door, ook al is het jaar voor de meeste lijstenmakers al afgelopen. Qua salescijfers is dat wellicht geen handige zet, maar dan had het label zich sowieso ook met andere muziek moeten inlaten. Gelukkig doen ze dat niet en komen ze met het tweede album van Boutros Bubba. Na de geweldige epee met evenzo titel Hearing Voicst In a Beer Commercial Makes Me Wanna Get Drunk groeit de band van een drum/gitaar duo naar een drum, gitaar en bas trio. En dat pakt allemaal nog beter uit, getuige hun eerste volledige cd National Anthems uit 2009. Het trio Spoelstra (gitaar, zang), Freddie Mercury (bas, zang) en Vreselijk Ongeluk (drums) komt voort uit de bands Morbide Eenheid, Gone Bald, Petrified Host, Quarles Van Ufford, SGP, Mallow, De Reizende Verkoper en Crowd Surfers Must Die. De drie fabriceren ook op hun nieuwe album Ridiculous Wrists scherpe noiserock die ertoe doet en tegenweurdig niet meer vaak gemaakt wordt. De opener roept al vrij snel associaties op met Shellac en kent ook veel humor in de tekst getuige een zin als “Maybe it wasn’t entirely smart to dress up like a rabbit…”. Ze koppelen prettig lawaai aan virtuositeit met hier en daar uiterst subtiele elementen en humor. Ze weten op prettige wijze te spelen en variëren met al die elementen. Hierdoor lopen de nummers uiteen van avant-rock, noise, jazz-rock en mathrock, maar altijd met het typerende Boutros Bubba stempel. Op dit nieuwe werk zijn de songs meer beklijvend dan ooit en brengen ze noise naar een hoger plan. Denk naast de eerder genoemde band ook aan de muziek van Gone Bald, Trumans Water, Dazzling Killmen, Don Caballero, Karate en U.S. Maple. IJzersterk album! Daarbij is de cd gestoken in een hoes met zelf getekend 3D, waarvoor een bijpassende bril is meegeleverd. Rare polsen of niet, daar gaan de handen wel voor in de lucht!
kfuel
december 15 2012
Ce groupe hollandais nous avait enchanté en 2006 avec son premier mini album « hearing voicst in a beer commercial makes me wanna get drunk » avec un mélange Us Maple, Oxbow du plus bel effet. Les enregistrements suivants étaient un ton en dessous. C’est avec un réel plaisir que l’on retrouve les Boutros Bubba en grande forme cette fois-ci. Le disque est des plus réussi, proposant une relecture vivifiante du catalogue Skin Graft. Les compositions sont accrocheuses, principalement instrumentales, lorgnant sur les terres explorées naguères par Gorge Trio ou Brise Glace. Et en plus l’album gagne en singularité à chaque réécoute.