format: cd / digital
released: june 28 2010
tracklisting
1.haven’t got a clue about whose slippers are those
2.car-ride among windmills
3.quasi quasi man
4.sensitive sayings
5.there is no obstacles
6.boat to bristol
7.quasi dream
8.i’m afraid i wont be able to pick you up from school today
9.why not doing it again?
10.i’m gonna tell you only one word
11.quasi
info
Quasi Quasi brings melancholy, neurotic noise and partly cerebral postrockish sounds together in 40 minutes of sound travel. The result is a captivating storm of sound, a parallel world of aural possibilities, engaging and without pretensions.
Quasi Quasi is a project of Gijs Borstlap (NL) and Kruno Jošt (CRO/HR) both involved with multiple sound/music projects, such as Impromondays, NoiseWall, LiveNoiseTupi, kaisergrutva, In Process Of Reason, The KGB and Tom Kinksi. Quasi Quasi reflects a need to experiment and improvise without traditional jazz or rock attitude. Both musicians are attuned to improvising through making systems come together, then letting them fall apart, just to create a new occasion to consolidate them again.
Borstlap: ‘In Quasi Quasi we slowly build something through improvisation, but then we let that building collapse and start to build again on its remains. And so on. In this project we can experiment and improvise without boundaries and without resorting to traditional modes of rock and jazz.’
press downloads
hi-res image of cover
press release (english)
press release (dutch)
reviews
aufabwegen
january 28 2011
by zipo
Achtung, dies ist eien seltsame Platte auf dem niedlichen Narrominded-Label, welches sich für keine Überraschung zu schade ist. Die beiden Oranjes spielen Bass und Effekte und Electronics. Mal knirscht udn schwurbelt es ganz ambientös, dann schrammelt es wieder wie bei einem Rockalbum. Die Schwenker dazwischen sind das Interessanteste: jaulende Feedbackmelodien, die plötzlich in ein Riff umgeschmolzen werden. Oder unscharf rauschende Delay-Units, die auf einmal Husten kriegen. Lustig ist das nicht.
chain d.l.k.
december 12 2010
by eskaton
As is often the case when I get a package to review for ChainDLK, I had not heard of these artists. Here’s what Borstlap had to say about the disc: ‘In Quasi Quasi we slowly build something through improvisation, but then we let that building collapse and start to build again on its remains. And so on. In this project we can experiment and improvise without boundaries and without resorting to traditional modes of rock and jazz.’ Fair enough. This disc is all over the place while still remaining rooted in the idea that music should not only be constructed, but deconstructed. The first three tracks throw down some nice guitar noise while still remaining listenable and engaging. ‘Sensitive Sayings’ and ‘There Is No Obstacles,’ on the other hand, are a bit more minimalist providing a nice counterpoint to the earlier tracks. ‘Boat to Bristol’ changes it up bringing in a pulsing, pounding wall of sawtooth waves. Overall, the disc shifts back and forth between noise and almost peaceful guitars (‘Why Not Doing it Again’). If you are looking for guitar improvisation that doesn’t quite cross the line into straight noise, this would be up your alley. I would definitely recommend this for fans of Nels Cline and the like. At any rate, you can download it for free at the label’s website, so it is certainly worth checking out if all of this sounds even remotely interesting. This disc weighs in at around 36 minutes.
4/5
etherreal
november 30 2010
by fabrice allard
On découvre ici un nouveau label, Narrominded, d’origine néerlandaise, dont nous avons du mal à définir la ligne directrice puisque l’on y trouve une très belle série de splits avec Mats Gustafsson / Cor Fuhler ou Hydrus / Kettel mais aussi la synth-pop de Hunter Complex dont nous avons décidé de ne pas parler sur ces pages… Quasi Quasi est une collaboration entre deux artistes, le danois Gijs Borstlap et le croate Kruno Jošt, tous deux étant déjà investis dans de nombreux projets et groupes musicaux entre rock, jazz et improvisation.
L’idée de cette collaboration est de s’affranchir des frontières des genres. On a lu cela maintes fois, mais on pourra comprendre que pour ces deux artistes impliqués dans des formations définies, quitter le groupe et explorer de nouveau en duo, avec un nouveau projet, permet effectivement de se remettre en cause. Sans même connaitre les différentes productions des deux hommes, on devinera aisément à l’écoute de cet album une quête de liberté. Au risque d’en rebuter quelques uns… C’est bien simple, le duo navigue entre les extrêmes, n’hésitant pas à enchaîner un post-rock ambient aux guitares lumineuses (Why Not Doing It Again ?) avec les textures et déflagrations bruitistes improvisées de I’m Gonna Tell You Only One Word.
Une ouverture des genres aussi large pourrait faire de Quasi Quasi une compilation d’expérimentations incohérentes, mais l’ensemble de l’album semble justement reposer sur cette confrontation de styles. Le disque s’ouvre d’ailleurs avec Haven’t Got A Clue About Whose Slippers Are Those au sein duquel se ballade une guitare douce et mélodique, chatouillée par des bruitages secs, craquements, crachotements et des coups qui semblent être donnés sur un micro. On enchaîne avec des riffs de guitares à la fois arides et mélodiques, ronronnantes, parfois proche du drone sur Car-Ride Among Windmills.
Et comme pour parfaire cette collision, le duo se met à inviter des laptops tout en restant dans le ton. Pas de glitchs ou d’ambient minimale ici, mais des crissements électroniques, quelques enregistrements de voix à la fin de Quasi Quasi Man, des crépitements triturés sur Sensative Sayings, ou encore une sorte de souffle d’un vent numérique, comparable à un drone oscillant qui explose en une incroyable déflagration bruitiste sur There Is No Obstacles.
Un disque assez étonnant et plutôt sexy que l’on conseillera avant tout aux amateurs de bruits improvisés ou plus globalement de musique industrielle vers lesquelles le duo semble avoir quelques affinités sur le caudal Quasi.
fret
november 2010
by arjan van sorge
moors magazine
july 26 2010
Als je echt op muzikaal avontuur wil naar de grens van wat nog muziek genoemd kan worden moet je vooral eens luisteren naar de weerbarstige soundscapes van Krüno Jošt en Gijs Borstlap. Gijs Borstlap is een gitarist, maar je zult op het album dat hij met de Kroaat Krüno Jošt maakte vergeefs naar de geijkte gitaargeluiden zoeken. Het duo begeeft zich met Quasi Quasi op de uiterste grens van wat nog muziek genoemd kan worden. Gekraak en geruis alom, gepiep en vage menselijke geluiden vullen het met tikjes en elektronisch geweld aan, en het resultaat is verbluffend. Een enorme bak heerlijke pokkeherrie, vrijwel geen herkenbare ritmes en zeker geen aangename melodie, maar toch kun je gefascineerd luisteren naar deze machtige weerbarstige soundscape. Op het eerste gehoor chaotisch en zonder structuur, maar even later realiseer je je dat je er regelmatig een eb- en vloedbeweging in terug kunt horen. Puur, rauw, ongepolijst geluid, soms op de rand van aangenaam, en ook op de rand van muziek, maar juist daardoor ook ongemeen spannend en intrigerend. Zoals eigenlijk alle albums van het label Narrominded is dit een absolute aanrader voor avontuurlijke luisteraars.
theoploeg.net
july 20 2010
by theo ploeg
Over Kruno Jošt, Gijs Borstlap, Narrominded en improvisatie
Was ik op het feest ter ere van de oprichting van Narrominded tien jaar geleden? Graag had ik ja uitgeroepen. Ik weet het niet meer. Waarschijnlijk schudde ik een jaar later pas de hand van Coen Polack en Lars Meijer, destijds de twee mannen achter het nieuwe Hoofddorpse label. Steevast leverden de twee een bijdrage aan )toon), een festival over geluid in Haarlem dat nog steeds met node wordt gemist. In het eerste decennium van deze eeuw is Narrominded uitgegroeid tot één van de belangrijkste platenlabels van Nederland. Een label dat constant vernieuwt, grenzen tussen muzikale genres slecht en jong talent de ruimte geeft. Dat heeft niet alleen prachtige muziekreleases opgeleverd, het toont ook aan hoe belangrijk platenlabels nog steeds (kunnen zijn) in de huidige gedigitaliseerde wereld.
De laatste paar jaar heeft het vroegere huiskamerlabel een enorme vlucht genomen. Dat blijkt al uit een zin uit de bio die bij Quasi Quasi van Kruno Jošt en Gijs Borstlap, de meest recente release, is gevoegd. ‘Narrominded is artistiek en financieel volledig onafhankelijk’, staat er. Een ietwat verloren zin. Witregels eromheen. De strekking is duidelijk: ja, het label heeft succes, ook buiten de kleine kring van liefhebbers. Maar nee, dat betekent geen uitverkoop. Wie Lars Meijer en Coen Polack wel eens heeft gesproken weet: deze mannen hebben hart voor de zaak. Het woord commercie komt in hun vocabulaire niet voor. En toch. Narrominded bracht de laatste albums uit met alternatieve hitpotentie. Meijer scoorde onlangs nog hoge ogen met een prachtig debuut als Hunter Complex. The Almighty Internet van Spoelstra en Quel Gargantua! van Katadreuffe gooiden hoge ogen bij de kritische muziekjournalisten.
Ondertussen gaat Narrominded onverminderd door met het uitbrengen van muziek die niet zo gemakkelijk in het gehoor ligt. Mooi voorbeeld? Het eerder genoemde Quasi Quasi. Geboren Kroaat Kruno Jošt en Gijs Borstlap kennen elkaar uit de kleine maar levendige Nederlandse improvisatiescene. Voor liefhebbers van het experimentelere werk van Lee Ranaldo (Sonic Youth) en de Birmingham-scene (Justin Broadrick) is deze zesendertigminuten durende improvisatie een ware traktatie. Elf nummers telt het album, maar als één lange compositie klinkt Quasi Quasi toch het best. Waarom? Omdat dan opvalt hoezeer Jošt en Borstlap elkaar muzikaal opzoeken, intuïtief dezelfde routes kiezen. Zorgt ervoor dat het resultaat van hun improvisatie niet ontspoort.
Wel zwelt het geluid meer dan eens aan tot orkaanproporties om dan weer, gesmoord in witte noise, bij de basis te beginnen. Gekraak, een tekstsample, een paar aanslagen op de gitaar. Die basis, dus. Op het album zijn dat onder andere de korte intermezzo’s ‘Quasi Quasi Man’ en ‘I’m Afraid I Won’t Be Able To Pick You Up From School Today’ die een veelbetekenend soort rust uitstralen. Als stilte voor de storm. En dan toch nog worden verrast door de loeizware drones die beide muzikanten uiteindelijk weten te produceren. Indrukwekkend album.
Geen gemakkelijke kost dus, deze laatste release van Narrominded. Maar dat sluit goed aan bij de filosofie van het label: er is plek voor alle goede muziek, ongeacht het genre. Op 27 augustus sluit Narrominded overigens z’n, veel te korte, tienjarig jubileumtournee af in De Nieuwe Anita in Amsterdam. Nederland mag blij zijn met zo’n veelzijdig label. En het )toon)-festival, waar Narrominded veel aan heeft te danken, moet weer terugkomen. Maar dat is een heel ander onderwerp.
kindamuzik
july 10 2010
by sven schlijper
Al zo’n tien jaar brengt het Nederlandse label Narrominded met een allesbehalve bekrompen oor voor spannende muziek werk uit over de volledige breedte van het sonische spectrum. Narrominded gaat dan ook van synthpop naar indierock en van noise naar avant-garde. Legowelt, Hunter Complex en Katadreuffe behoren tot de labelstal. Met Quasi Quasi voegen Nederlander Gijs Borstlap en de uit Kroatië afkomstige Krüno Jošt zich bij dit rijtje.
Experiment en improvisatie staan voorop voor het duo. Opbouw en verval of afbraak en vandaaruit weer opbouw. De twee werken al improviserend naar een track, die ze vervolgens ontleden, ontbinden in factoren, uiteenrafelen. Staand op de puinhopen wordt het sloopmateriaal weer onder handen genomen om weer tot een nieuw bouwwerk te komen. Steeds staat daarbij de vrije flow van improvisatie voorop, maar dat wil niet zeggen dat Jošt en Borstlap zich begeven op het geijkte terrein van de vrije rock of jazz.
In amper veertig minuten geeft Quasi Quasi vooral het muzikale vrijdenken van het tweetal vorm in een ontdekkingstocht voor muzikant en luisteraar. Op dit korte uitstapje voeren vergezichten van noise en postrock de boventoon. Bij vlagen doet het album denken aan uitgaven uit de SYR-reeks van Sonic Youth. Waar Narrominded eerder al een geslaagde covercompilatie van Evol uitbracht en een plaat van Mats Gustafsson die met Sonic Youth samenwerkte, mag dat geen verrassing heten. Sterker: het deconstructivistische Quasi Quasi toont dat het label naast veel retro-elektronica ook stevig gegrondvest is in de hedendaagse vooruitstrevende improvisatiemuziek.
vital weekly
july 6 2010
by fdw
Dutch label Narrominded, now celebrating ten years of activities with various concert series (check their website) slowly merges into a full label, where all sorts of music find their home. What seemed to start as an IDM label, now is also the home for (post-) rock and improvisation. Gijs Borstlap and Kruno Jost know eachother from bands as Impromondays, NoiseWall, LiveNoise Tupi, Kaisergrutva, In Process Of Reason, The KGB and Tom Kinski (not that I heard any of their music, I must admit). At their disposal we find a bass guitar, pedals, laptop, drum machine and a mixer. Their music is a curious hybrid of improvisation meeting noise meeting drone meeting rock. But its never one or the other. Although things tend to get pretty loud and noisy, its not a pure noise record, just like its not a pure improvisation record. These two men cleverly walk a variety of roads, in which the guitar sounds play an important role, along with those effects, but there are also more gentle ways to approach that, and that’s what they do too. A delicate, demanding journey among the highs and lows of improvised noise music with rock background. A trip that pays off.
subjectivisten – caleidoscoop
july 1 2010
by jan willem broek
Vorige maand heb ik al geroepen dat het Narrominded één van de meest veelzijdige en avontuurlijke labels van Nederland is, maar dit geldt eigenlijk ook voor buiten de landsgrenzen. De veelzijdigheid zit hem in de vele genres en artiesten die ze herbergen. Het avontuurlijke zit hem toch voor een groot deel wel in hun improvisatie serie, waarmee ik andere experimenten/muziek op het label niet weg wil vlaken. Vorig jaar bundelen pianist Cor Fuhler en de Zweedse saxofonist Mats Gustafsson op improvisatorische wijze hun krachten, hetgeen vorige maand door het mysterieuze duo Het Fukking Licht wordt herhaald. Nu is er weer een internationaal tweetal die de vrije handen ineen slaat, namelijk de gitaristen Gijs Borstlap (Heroface, The KGB, Tom Kinksi, Kaisergrutva, In Process Of Reason) en de Kroaat Kruno Jošt aka GentleJunk (Impromondays, LiveNoiseTupi, NoiseWall). Samen brengen ze op Quasi Quasi improvisaties die grenzen aan de jazz, postrock, noise en vrije experimenten, zonder ooit echt binnen een categorie te vallen. Ik denk dat alle seismometers dik uitslaan zodra zij hun gitaren in de strijd gooien. Als een dreigende aardbeving of juist de veroorzaker ervan gromt, piept en kraakt hun muziek naar bijzondere hoogtes. Quasi aardbevingen, maar met een enorme impact. Toch weten ze in het redelijk abstracte geheel een melancholische atmosfeer neer te zetten, al is die door de innovatieve benadering van een wat neurotische aard. Je hoort tussendoor nog flarden van stemmen, elektronische schraapsels en aardverschuivende drones. De geluidssculpturen die ze hier in elkaar metselen zijn vrij van pretenties, maar wellicht mede daardoor des te imponerend. Vrije geluiden onder een duister hemelgewelf, die wellicht associaties oproepen met Lee Ranaldo, Sunn o))), Skullflower, KK Null en alles wat ze hiervoor gedaan hebben. Maar in feite vat dit debuut een unieke botsing tussen twee klasse artiesten samen. Fantastisch project!