format: lp (limited to 200 copies) / digital
release: december 10 2013
split release with subroutine records (sr053)
tracklisting
side one
1.false alarms
2.a sore thumb
3.the juggler
4.out of character
5.the do-over
side two
1.mutatis mutandis
2.auto parts
3.universal
4.trashtalk the walk
5.w.
6.the go-between
info
Oh, Katadreuffe, what are the faint hearted to make of you? A band that’s more talked about than listened to, maybe? Well, maybe. It’s fair to say that they’re there, alright, skulking around the margins of the Dutch underground, Holland’s very own Savonarola Club; looking on with disdain at the antics of the butterflies at court. Katadreuffe are a band with things on their mind; they seem more intent on mapping out their own internal journey, and working out a sound and their worldview; one that seems at once to be incredibly detailed (like some old Morris wallpaper) and at the same time able to defy any description. It’s weird. But good. Really good. You ken?
And there’s news for you cats to take in. Katadreuffe are back, with MALCONFORT; an album that is one big shiny beast, something that crashes through your sensibilities in a manner that is at turns ludicrously powerful, aggressive and incredibly suggestive. It’s a record with a definite rock sensibility, and one powered by a juddering bat chain pulling groove. The band has a progressive side too; progressive in the best sense of the word. Rock for the Righteous Ironsides, music for the Diggers, Provos and the Lilliputians amongst you, and those space cadets who still think they can fire up the silver machine one last time. This is a record that will enlighten and entertain; but we’ll say now it’s not strictly entertainment, or looking for anyone “influential” to love it. No chance that the cover of this record will be bleached of its colour by the reflection from Giel Beelen’s teeth, that’s for sure. No; for this you need to unlock those human qualities you’ve been storing away for later use (once you’ve updated your phone’s software); things like patience, dreaminess, adventure, your gut feeling. All the things that stop you becoming a unit of production. Good luck.
press downloads
hi-res image over cover
press release (english)
press release about narrominded/subroutine partnership (dutch)
press quotes
‘This powerful musical statement sets the bar very high, but the complex, thoughtful compositions and strong instrumental control are very impressive.’
kwadratuur
‘A polder-variant of Wire, with a Dutch engineering ingenuity.’
revolver’s lust for life
‘This is the best salami with hard, tough, but oh so tasty bits!’
gonzo (circus)
‘June of 44, Don Caballero, Paul Newman, The Shipping News, Bastro, of A Minor Forest, Colossamite/Dazzling Killmen’
derecensent.nl
‘I love this disc as it infuriates me.’
perte & fracas
‘And yet the songs make a harmonious overall impression.’
nonpop
‘Typed with one fist in the air.’
oor
‘The physical discomfort, the agony, the perpetual torment, the total exhaustion translates itself into a musical adventure.’
dark entries
‘The mighty Malconfort is the essence of now and leaves you behind breathless.’
kindamuzik
‘An energetic box of noise’
dagblad van het noorden
‘Malconfort is full of pretensions’
planet trash
‘A record you can’t miss.’
volkskrant
‘They do not only impress with their muscles, but they also intrigue with the feeling and excitement they put into their music.’
subjectivisten / caleidoscoop
‘Intelligent agression.’
indie indie
‘After two excellent EPs, Katadreuffe is, with this debut album, definitely not to be missed.’
kicking the habit
‘Malconfort is the record you have been waiting for, whether you knew it or not.’
luifabriek
‘it’s Iron Maiden, served up for Kafka fans.’
incendiary magazine
reviews
kwadratuur
april 6 2014
by johan giglot
3,5 / 5
Koppigheid, een doe-het-zelf-geest en avantgardistische uitspattingen: het zijn eigenschappen die zowel kunnen toegepast worden op het hoofdpersonage in Ferdinand Borderwijks roman ‘Karakter’ als op de eigenwijze mathematische noise van dit Amsterdams kwartet. Na een obscure single en twee ep’s is Katadreuffe, dat de voorbije vier jaar live een hoge undergroundstatus heeft opbgebouwd, na vier jaar eindelijk aan zijn volwaardige langspeler toe. ‘Malconfort’ blijkt een op vinyl gelimiteerd stuk krachtige, ongemakkelijke luidruchtigheid met elf tegen de stroom in boksende songs.
Eigenzinnigheid en creativiteit zijn belangrijke uitgangspunten voor de rockband Katadreuffe. Hun energieke mengelmoes van artpunk, mathrock en moet nu eenmaal benaderd worden met enige kunstzinnige ingesteldheid. Katadreuffe heeft een patent op hoekige, lawaaierige gitaarstructuren die zich voortdurend in bochten wringen. Het hoog scherende spel van Ruben Braeken tekent zich scherp af tegen de al even sterk kronkelende baslijnen van Bas Jongboer. In een nummer als ‘Out of Character’ gooit drummer Timothy Plevier daar nog een ratelend punkritme bovenop, wat de berekende chaos compleet maakt. Doorheen dit alles wringt Maarten Broekhuizen zich met zijn vrij monotone, poëtische parlando’s en zijn donkere keelstem: onheilspellend bekoeld en daardoor des te krachtiger.
Zo gaat het er een goede tien keer aan toe: hectische bewegingen met scherpe haken, hoog virtuoos gesoleer dat als een spiraal rond een broeierige ondergrond van bas en drum kronkelt. Het drijft de luisteraar naar het puntje van zijn stoel. Godzijdank dat in de eerste song van de b-kant, ‘Mutatis Mutandis’ het hoger snaargepluk wat is ingebed en ieder wat meer de structuur respecteert van een heerlijk doordravende rocksong. Het maakt dat dit gebalde nummer even een houvast geeft vooraleer de rollercoaster nog vijf maal op rij zijn aanhangers genadeloos van zich tracht af te schudden.
‘Malconfort’ staat voor een middeleeuwse minimartelkamer waar men kon staan noch liggen. De vrijheidsbeperking, uitputting en lichamelijke ongemakken die hiervan het gevolg waren, zitten verwerkt in de grillige muziek van Katadreuffe. Op deze manier probeert het kwartet permanent te prikkelen en uit te dagen. Toegegeven, dit krachtige muzikale statement legt de lat wel heel hoog, maar alleen al de complexe, weldoordachte composities en sterke instrumentale controle zijn erg indrukwekkend.
revolver’s lust for life
march 2014
by peter bruyn
4 / 5
Het is eenvoudiger om te zeggen wat Katadreuffe niet is, of waar het in de verte op lijkt, dan om de muziek van dit naar een Bordewijk-karakter vernoemde Amsterdamse kwartet nauwkeurig in woorden te vangen. Postrock? Mathrock? Als je het graag wilt horen zit het er allemaal wel een beetje in. Maar essentiëler is dat bij Katadreuffe allerhande rollen omgedraaid zijn. Op hun kop gezet. De zanger wordt percussionist door zijn teksten op spraaktoon te scanderen. De gitarist is hier niet de man die de zanglijnen inkleurt, maar juist degene die om de teksten heen een melodielijn trekt. En de taal waarin de teksten geschreven zijn lijkt Engels door het gebruik van Engelse woorden, maar de zinsconstructies en het idioom doen Nederlands aan. Dat fascineert. Na twee eigenzinnige EP’s zet het kwartet hier een langspeler neer die een voor Nederland uniek geluid laat horen. Een met Hollands ingenieursvernuft uitgepolderde variant op Wire. Zoiets. En vergaap je vooral ook aan die prachtige LP-hoes.
gonzo (circus)
march 2014
by ert
derecensent.nl
february 3 2014
by tim donker
Katadreuffe . Waar kende ik ze ookalweer van, Katadreuffe? Niet van Karakter. Nooit gelezen. Want verfilmd, ooit. En toen geprezen. Door vervelende mensen. Het slag mensen dat denkt dat het intelligent is omdat het Karakter een goede film vindt. En niet Rambo III. Het slag dat overal bij is, en altijd op tijd. Het slag dat weet het slag dat kent het slag dat lacht om alles dat niet hets slag is. Het werpt het hoofd in de nek en het ziet louter sterren.
Katadreuffe waar kende ik ze ookalweer van Katadreuffe. Wacht. Stonden ze niet. Ooit. Op een Mind the Gap-seedee? Opstaan. Lopen naar de kast waar de Mind The Gaps staan. Pakken. Ze altemaal. Al die seedees. Al die Mind The Gaps. Ze altemaal pakken. Nemen. In de armen nemen en lopen. Teruglopen. Naar werktafel. Met armen vol. Mind The Gap-seedees.
&. Ze kwakken. Daar. Op tafel. Op schrijftafel. Schrijftafel zonder la. Op tafel, daar, ze kwakken. Al die Mind the Gap-seedees. Die daar liggen. Die daar liggen, nu.
Zoeken. Vorsen. Het soort van werkje waarbij een mens een loupe in de hand zou kunnen houden. De tracklists van al die Mind the Gap-seedees afspeuren & het is het soort van karweitje dat goed zou voelen dat beter zou voelen met een loupe in de rechterhand. Niet omdat die tracklists altemaal zo klein gedrukt zijn. Maar omdat het speurwerk is en bij speurwerk hoort loupe, toch?
Wacht. Niet alleen loupe hoort hierbij. Ook koffie. Opstaan. Naar de plaats lopen waar ik de perkulator bewaar. Perkulator pakken. Onderste deel losschroeven van bovenste deel. Water doen in onderste deel. Filter in onderste deel zetten. Koffie in filter doen. Bovenste deel er weer opschroeven. Gas aandrajen. Vuur ontsteken. Perkulator op stoof zetten. Wachten.
De perkulator perkulatort. Zegt plopplopplop & als altijd: achtmaandenoude zoon schrikt hiervan. Daarheen lopen, als altijd zeggen Het is de perkulator maar. Hem uit zijn boks nemen, op je arm. De rechter. De kant waarmee je de loupe, als. Keuken in lopen met achtmaandenoude zoon op arm, naar fornuis wijzen en Zie je zeggen. Zoon perkulatorschouwen en zien dat het goed is, en teruglopen naar boks, hem nederleggen, andermaal de keuken in lopen & drajen. Uit. Het gas.
Koffie inschenken. Met koffie teruglopen naar werktafel schrijftafel niet latafel. Gaan zitten. Beginnen aan. Zoeken. Speuren af. Mind the Gap-seedees. De een na de ander, en nee zeggen als niet gevonden, en de afgespeurde seedee terzijde leggen op een immer aanwassende stapel.
Maar daar. Ja. Daar. Je hebt het. Je wist het. Je wist het nog wel, en je hebt het, en daar dan: Mind the Gap 81. Track 04. Katadreuffe. En het nummer heetPorlock en het staat niet op deze seedee, maar DAAR kende je ze van – okee je kan weer ik worden & ik kan beginnen aan. Deez hier Malconfort. Fijn dat dat uit de weg is. Zodat ik kan beginnen aan –
Ofnee. Wacht. Eerst nog even dit. Over Rambo III, het is niet dat ik dat een goede film vind en dat ik iedereen die voorbijziend aan Hollywood naar het filmhuis stiefelt voor elitaire zeikerds hou; het is veeleer zo –ow en met deze mening ga ik geen vrienden maken jongens, met deze mening maak ik nooit vrienden- dat ik meen dat er tot op zekere hoogte geen werkelijk verschil is tussen filmhuis en Hollywood.
Het is veeleer zo –ow en met deze mening ga ik geen vrienden maken jongens, met deze mening maak ik nooit vrienden- dat ik meen dat film tot op zekere hoogte altijd rotzooi is.
Stanley Kubrick zei ooit iets in de geest als: een roman wordt door één man geschreven; een schilderij wordt door één man geschilderd en het lijkt me dat een film door één man gemaakt zou moeten worden en o hij sprak recht & niet krom. Maar tussen zou moeten en wòrdt ligt hier kilometers en kilometers aan onherbergzaam terrein: geen enkele film wordt werkelijk door één man gemaakt. Je kunt net zoon diktatoriale klootzak zijn als Kubrick was: uiteindelijk ben je niet skriptschrijver, regisseur, alle kameramannen en alle spelers tegelijk; om tot het eindprodukt te geraken zijn er vele, vele uitvoerenden nodig en die hebben lang niet altemaal de bezieling van de oorspronkelijke bedenker. Het is die wildgroei aan uitvoerenden die nodig is om te maken wat je maken wilt die er voor zorgt dat ik veel films al zo grenzeloos onverteerbaar ervaar (eenzelfde “bezwaar” heb ik tegen veel klassieke muziek).
Misschien mogelijkerwijs wellicht (bijwoorden van twijfel) als in een toekomst een film echt gemaakt zou kunnen worden door èèn man: gewoon een gast die de straat op gaat met een kamera op zijn schouder en het eindprodukt dan geen documentaire noemt maar film; en als dit school zou maken, filmschool, en er in een verdere doorontwikkeling van deze filmstijl mensen voor kamera worden toegelaten die min of meer op elkaar reagerende proza- en/of poëzieteksten aan elkaar voorlezen; misschien dan.
(akteren – ook al zoiets debiels. en hoe meer een akteur zich kan “inleven in zijn rol”; hoe belachelijker ik het vind)
Of peins een filmstijl zò dogmaties dat ge weg kunt doen met dekors en volstaan met op de grond getrokken vierkanten en rechthoeken en zo –deels- het kunstmatige van film tot onderwerp maken, ja misschien dan.
Maar geef me tot die tijd gewoon maar vier gastjes die raggen en met suh alluh iets maken & zo weinig mogelijk afstand tussen idee en uitvoering. Liever nog: geen enkel idee, slechts uitvoering. En ieder geval altemaal met hart, kloten, ziel & zweet erin.
Dit zou maar zo de werkwijze van Katadreuffe kunnen zijn, want Malconfort klinkt niet alsof er heel lang over nagedacht is en dat klinkt dan weer allicht bergen onvriendelijker dan ik het bedoel. Want “domme” muziek maakt het gezelschap alvast niet. Dat is ook niet mogelijk met het amalgaam van noiserock, mathcore, postrock en grunge dat hun meetjee is (meetjee. hoor mij bezig).
Een naam als Rodan ligt me op de lippen, of Slint, of Bitch Magnet, of Avec Aisence. Een geluidenbrei op eerste gehoor laat zich bij betere beluistering ontrafelen als punky riffjes, hoekige drums, een diepe bas en een sologuitaar die omheen alle instrumenten snelle verschijnende en verdwijnende lijntjes trekt.
Speesjale aandacht verdient de zang. Het is –als wel vaker in die zjanrûh- een soort mompelende praatzang (met dien verstande dat dit gemompel bij vlagen heel furieus en boos kan klinken) die tamelik achteraan in de miks zit. Teksten zijn kaum hoorbaar en wat je kùnt horen klinkt altijd maf, onpoppy, op de grens van absurdisties. Hoor ik dit nou goed, peins je. En je weet niet wat je hoort dus je weet niet of je het goed hoorde.
Denk ik te horen: “you can see / what i can see / what you can’t see / continiously / the casual / irony / the ironic / casualty”, en denk ik: ?, en denk ik dat dat klinkt als iets waarmede Henry Rollins had kunnen afkomen.
Denk ik te horen: “I will strip myself of my surplus in flesh / and slap you in the face with it”, en daar moet ik een beetje mee smeetsen, komaan hoe zegt men dat, iets dat nog voor voluit lachen zit maar het grijzen al voorbij is.
Denk ik te horen: “don’t you dare / and think / i don’t know / that i’m supposed / to do / without you”, en denk ik: ?, en wat zègt die vent nu eigenlijk?, en is dit nu een lovesong of een hatesong of een indifferentsong?
Of iets anders misschien –
In deze licht-verbaasde stemming weet Katadreuffe mij niet het ganse plaatje lang te houden. Ook dat is gebruikelijk bij bandz lijk deez: dat de nummers wat aan de gelijkvormige kant zijn. Men zou zelfs kunnen stellen dat de plaat niet elf nummers telt, maar slechts één lange track bevat met wat tempo-, kleur- en zweerwisselingen. Dat is niet per se erg; het is net zo erg of niet erg dat erg geen la in mijn tafel zit of geen kelder onder mijn huis. De plaat als skulptuur die in zijn geheel staat te zijn wat het in zijn geheel is.
Plaat ja . Want Malconfort is een elpee, had ik dat gezegd?, zoon heel ouwerwetse, op vinyl enzo (naja mijn resensie-eksemplaar is dan weer gewoon een seedee’erretje, dus was weet ik er eigenlijk van). Een studie van als. Wat als platen nooit weg waren geweest, wat als de seedee nooit was uitgevonden. Dan had het geen speesjale betekenis gehad dat Malconfort op elpee was uitgebracht. Maar nu wel. Vanwege het artwork, dat op mijn seedee’erretje al mooi is maar int groot, op de hele echte elpee hoogstwaarschijnlijk nog mojer.
En vanwege de licht altmodiese muziekstijl van Katadreuffe. Het raakt aan bands van enige tijd her, zij het wel bands die hun glorietijd ook al in het seedeetijdperk hadden. De jaren negentig, wie kent ze nog. Ik ken ze nog. Ik was gelukkig voor een maand of drie in de jaren negentig, wat zou ik de jaren negentig ooit vergeten?
Want aan de eerdergenoemde bands kun je ook maar zo June of 44 toevoegen, of Don Caballero, of Paul Newman (dat was een band ja. een band die voor zover ik weet nooit met Friend of Dean Martin-achtig gezeik te maken heeft gehad. in ieder geval werd geen plaat ooit uitgebracht als Paul Newmanez), of The Shipping News, of Bastro, of A Minor Forest, of Colossamite/Dazzling Killmen – ik noem maar wat sla maar wat uit mijn botten nu. Ik kon ook opstaan, weeral opstaan, en naar mijn seedeekast lopen en zoeken onder inmiddels wat vergeten seedees naar nog meer bandnamen om te noemen maar u begreep bij hier reeds in welke hoek u Katadreuffe zoeken moet.
Malconfort is eerder een daad dan iets anders. Het staat plaat te ween, en het staat twintig jaar terug in de tijd te ween, en het staat skulptuur te ween, en het staat een tafel zonder la te ween, en het staat een beetje te gelijkvormig te ween. Mutatis Mutandis en Universal zijn de afwijkendste nummers van de plaat en gelijk de beste. En ook dat heeft dat zweertje van vroeger: dat wat-vind-jij-het-beste-nummer-van-de-plaat zweertje (wat dan weer totaal afwijkt van de idee dat deze plaat uit één lange track bestaat).
Geen geniale Moethebt, deez. Meer een Kuntwelnetzogoedhebt. Als je van de genoemde muziekstijlen, en genoemde bands houdt. En als je in Mutatis Mutandis en Universal de mooiste nummers van een Neerlandse band van de voorbije tien jaar in huis wil hebben. En je zou om minder toch. Wie zou niet om minder?
Jij zou niet om minder.
perte & fracas
january 14 2014
by skx
La précédente chronique de leur EP Period demandait à juger sur la longueur d’un album. Hé bien il est là le premier album des Hollandais de Katadreuffe, modestement tiré à 200 exemplaires, avec un coupon de téléchargement. L’underground, ça ne paye vraiment plus.
Alors, on écoute et à priori, pas de grandes évolutions notables. Ce qui n’est pas pour déplaire vu que le noise-rock/post-punk/zouk-hardcore/math-liturgique (vous noterez au passage la toujours grande difficulté à épingler leur musique) de leurs deux formats courts était alléchant. En fait, pour parler de la musique de Katadreuffe (nom d’un personnage d’un roman de Ferdinand Bordewijk), il faut se référer au nom de l’album. Malconfort, le désagrément et le bien-être, tout et son contraire, se traduisant musicalement par la volonté de créer un disque aussi laid que beau suivant les dires du guitariste-chanteur Maarten Broekhuizen. Et il est vrai que Malconfort est aussi attirant qu’agaçant, capable de réellement séduire si on prend les chansons une par une mais d’irriter sur la longueur d’un album onze titres. Des morceaux pop, mélodiques, entraînants mais avec des sonorités stressantes, un mélange guitare-synthé qui vrille la tête. Des rythmes déferlants, hautement dynamiques mais qui peut fatiguer à force de vous mettre des allers-retours dans la tronche. Un chant abrasif, prenant mais qui n’arrête jamais. Des compos aussi fluides qu’embrouillées. Elles se ressemblent toutes, l’impression d’être noyé sous le déluge, pris dans une tourmente noise mais chacune a son identité propre, ses gimmicks donnant envie d’y retourner. Une musique aussi difficile d’accès qu’engageante et accrocheuse. Nous voilà bien avancer. C’est donc un peu deux pas en avant et trois pas en arrière avec Katadreuffe, une valse batave qui n’a pas révéler tous ses secrets de fabrication. Si les quatre hollandais voulaient mettre mal à l’aise l’auditeur, ils ont brillamment réussi leur coup. J’aime donc autant ce disque qu’il m’exaspère.
nonpop
january 2014
by thomas r.
„Malconfort“ ist die erste LP der niederländischen KATADREUFFE, deren Musik gar nicht so leicht zu beschreiben ist. Kein Wunder also, dass die Musik der Band schon als Post-Hardcore, Noise-Rock oder auch Math-Rock beschrieben worden ist.
All das ist irgendwie auch nachvollziehbar. Man hört einen gewissen Einfluss von Post-Hardcore-Bands wie NOMEANSNO, was die Songstrukturen angeht. Zwischendurch erinnert die Musik auch an Noise-Rock, allerdings weniger an solche Bands, die viel mit Gitarren-Feedback arbeiten, sondern eher an Bands, die einfach vertrackten Rock spielen, ohne dafür viele Effekte zu benutzen. Vielleicht etwas in Richtung THE JESUS LIZARDs „Boilermaker,“ allerdings meistens schneller.
Mit typischem Rock-Instrumentarium und leicht verzerrtem „Gesang“ klingt „Malconfort“ überraschend poppig, obwohl die einzelnen Elemente bewusst nicht ganz miteinander zu harmonisieren scheinen. Wenn beispielsweise die erwähnten Post-Hardcore-Songstrukturen auf Vocals treffen, die man fast schon als Sprechgesang bezeichnen muss, klingt das erst einmal etwas gewöhnungsbedürftig. Auch die vereinzelten Heavy Metal-Anleihen scheinen beim ersten Hördurchgang irgendwie unpassend. Und dennoch machen die Songs einen stimmigen Gesamteindruck.
oor
january 2 2014
by klaas knooihuizen
Misschien vat de band dit op als een grote belediging, maar het woord dat mijn gemoedstoestand tijdens het beluisteren van Katadreuffes langspeeldebuut Malconfort het best beschrijft, is ‘blij’. Best gek eigenlijk. De overstuurde gitaren hebben weinig te maken met de knusse familieaangelegenheid onder de kerstboom die op het moment van schrijven aanstonds plaats zal vinden. De lomp beukende drums roepen visioenen op van verloren nachtelijke vechtpartijen, de nasale vocalen liggen net te ver achter in de mix om ze goed te kunnen verstaan, de productie klinkt zo hol als een verlaten kerncentrale en toch zit ik met een glimlach van oor tot oor te luisteren. Het grote geheim is, jawel, de liefde die erin doorklinkt. Dit is geen geveinsde herrie in de hoop een ‘lekker hard, jongens’ van Van Nieuwkerk te scoren. Nee, dit is oprechte fuck-de-crisis-muziek. Waar bij veel noiserock het slopen een doel op zich is, gaat het hier om het resultaat van de slachting. Alles moet kapot, maar alleen om het daarna mooier op te bouwen. Dat er slachtoffers gaan vallen, staat vast en op momenten klinkt Malconfort dan ook behoorlijk beangstigend. Het is echter de euforie die overheerst. (Getypt met één vuist in de lucht.)
dark entries
december 25 2013
by paul van de gehuchte
8 / 10
Genoemd naar het gelijknamige hoofdpersonage in Ferdinand Borderwijk zijn roman ‘Karakter’ laat deze Amsterdamse groep zich niet kisten. Net als Jacob Willem Katadreuffe bezit het gezelschap over een onafhankelijke wil, koppigheid en doorzettingsvermogen. Tegelijk is de stijl van het kwartet uitdagend. Hun songs zijn stug en strijken tegen de haren in. Ze bij één stijlsegment onderbrengen lukt niet. Het viertal graait om zich heen: noise, postpunk, art rock, shoegaze, hardcore en zo kan je nog een tijdje doorgaan. De titel van het album verwijst naar een ingenieus middeleeuws marteltuig zo geconstrueerd dat je er niet kon in staan noch zitten. Het lichamelijk ongemak, de ondraaglijke pijn, de eeuwigdurende kwelling, de totale uitputting vertaalt zich hier in een muzikaal avontuur. Dat een plaat dergelijke impressies en gewaarwordingen oproept is op zich niet mis te noemen en tegelijk het bewijs dat ‘Malconfort’ een niet alleen grillige, maar opmerkelijke plaat is. Katadreuffe maakt weergaloos gebruik van de hen gegunde artistieke vrijheid. Hier geen radiohits in wording, doch een rits songs die je rusteloos heen en weer doen schuiven op je stoel, de oren gespitst.
kindamuzik
december 17 2013
by sven schlijper
Bordewijks Karakter is een van de absolute hoogtepunten uit de Nederlandse literatuur. Het boek staat niet bepaald bol van de enerverende, hectische of dynamische actie vol scherpe bochten, cliffhangers en bloedstollend tempo. Weloverwogen gecomponeerd komt ook Katadreuffe voor de dag, maar dan met een stoot beestachtige branie furieus brandend op het blazoen. Dat maakt dat je wel degelijk op – en voorbij – het puntje van je stoel stuitert, met alle meters op standje maximaal. Vergeet niet dat de eerste druk van Karakter een diep rood omslag had: cirkel alsnog rond.
Malcomfort is de eerste volledige langspeler van Katadreuffe. De band heeft geen enkele illusie dat deze lp de boeken ingaat als het grootste verkoopsucces, doodgeknuffeld zal worden door 3FM en 3VOOR12 of een plekje op Pinkpop veiligstelt. Dan had Katadreuffe toch echt in een dwangbuis gestopt moeten worden om een dosis antimaniakale medicatie toegediend te krijgen. Op zijn minst. En dan was er precies totaal geen lol meer te beleven geweest aan Malcomfort. Twee plaatkanten lang spat gecalculeerd en urgent energiek venijn uit de luidsprekers. Kartelranden en schuurpapier kennen de onheilspellende doem van Swans en de arty afgetrainde grammatica van Wire. Katadreuffe kan recht door zee, slaat even zo makkelijk ingewikkeld uiterst doeltreffend van zich af, grossiert in gruizige noiserock en kent catchy melodieuze momenten. Postpunk op bezoek bij mathrock via grunge en inktzwarte noisepop met groove: Malcomfort koestert de schittering van het van vele onaangepaste markten thuis zijn.
“De mensheid maakt haar tijden, het individu doet wat zijn tijd van hem eist.” Deze lp kent geen genade, als een thaibokser die knie op knie met volle kracht op de lever laat neerkomen om een zekere knock-out te scoren. Katadreuffe laat er geen enkel misverstand over bestaan dat, als je de ring betreedt, het pleit al na een paar ferme klappen beslecht is. Franz Ferdinand wilde meisjes aan het dansen brengen; Katadreuffe ronselt dolende zielen en laat in omfloerste, rudimentaire productie bloed uit de oren stromen. Het machtige Malcomfort is de essentie van het nu en laat je ademloos op het canvas achter.
dagblad van het noorden
december 16 2013
by peter van der heide
planet trash
december 15 2013
Meestal is het wel raak als Subroutine Records zich er mee gaat bemoeien, soms wordt de plank echter misgeslagen. Op het eerste gehoor lijkt het hoofdstedelijke Katadreuffe wel te passen tussen het stofzuigergeweld dat met enige regelmaat via Subroutine een weg naar buiten vindt. Katadreuffe doet met een beetje goede wil nog wel denken aan bands als Wolvon, AC Berkheimer en Space Siren, die eerder al via Subroutine een plaat uitbrachten. Het grote verschil zit hem echter in de uitvoering. Genoemde bands weten nog verscheidenheid aan de dag te leggen, Katadreuffe blijkt al gauw een one trick pony te zijn. Het blikkerige gitaargeluid blijft constant irriteren en de nauwelijks van elkaar te onderscheiden riffs lijken afkomstige uit les 1 van het handboek der eenvormige hardrockbands. Alsof dat al niet vervelend genoeg is weigert de zanger te zingen, maar klinkt hij alsof hij op quasi-intellectuele toon citeert uit het schrift dat hij vol kliederde tijdens zijn weinig succesvolle jaar uit de brugklas. Malconfort staat bol van de pretenties, de band is niet voor niets vernoemd naar een personage uit een roman, maar levert met Malconfort slechts een leeg omhulsel af. Het neurotische van Bordewijk’s Katadreuffe mag dan gevangen zijn in het geluid van de band Katadreuffe, maar het luisteren naar Malconfort is voornamelijk een vervelende en vermoeiende exercitie.
volkskrant
december 13 2013
by just fontein
Katadreuffe, dat is toch Jacob Willem Katadreuffe? Zoon van deurwaarder Dreverhaven uit de roman Karakter van F. Borderwijk. Malconfort is in ieder geval allesbehalve een literair kleinkunstwerk. Het is ‘een geweldenaar van een plaat, te machtig zelfs voor één platenlabel om te kunnen bedwingen’, schrijft Kicking the Habit. ‘Noiserock, hoewel invloeden uit postrock, hardcore, shoegaze en pop net zo makkelijk voorbijkomen.’
De kleine Nederlandse labels Subroutine en Narrominded vonden elkaar vorig jaar tijdens de Onafhankelijke Label Markt in de Tolhuistuin in Amsterdam. ‘Wat we gemeen hebben is een echte DIY mentaliteit. (…) Deze LP was de perfecte gelegenheid om de krachten te bundelen’, aldus de platenmaatschappijen.
Oprichter Maarten Broekhuizen vertelt bij Noisy over zijn muziek, die zich bevindt op het snijvlak van toegankelijk en ontoegankelijk. ‘Het liefst zou ik die twee aspecten nog veel verder door willen voeren en dan eindigen met een heel mooi en lelijk, toegankelijk maar toch ontoegankelijk nummer. Dat is eigenlijk het ultieme doel van Katadreuffe.’
subjectivisten / caleidoscoop
december 12 2013
by jan willem broek
Het Amsterdamse gezelschap Katadreuffe klopt met enige regelmaat hard op de deur met een release. Dat is in 2009 met de epee Quel Gargantua! (door James Plotkin gemasterd en door Corno Zwetsloot opgenomen), in 2010 met de single Cut-Up Comfort en in 2011 weer met de epee Period. Deze zijn allemaal uitgebracht op het fijne label Narrominded, dat zowel met sterke elektronische muziek als in dit geval met allesverzengende gitaarnoise kan uitblinken. De band bestaat tegenwoordig uit Ruben Braeken (gitaar), Maarten Broekhuizen (gitaar, zang), Bas Jongboer (bas, synthesizer) en Timothy Plevier (drums). Op een vervolg is het even langer wachten dan normaal.
Maar dat wordt dan ook meteen hun volledige debuut Malconfort, dat Narrominded met dat andere geweldige Nederlandse gitaarlabel Subroutine uitbrengt. Op lp, dat dan weer wel. De vier gaan op overtuigende en bovenal krachtige wijze van start. Het geluid boet ook daarna eigenlijk nergens in aan kracht op de rest van album. Toch weten ze enorm te variëren. Stijlen als noise, mathrock, progrock, hardgaze en hardcore worden op dynamische manier afgewisseld en gecombineerd. De ene keer levert dat strakke en op andere momenten meer complexe songs op. Hierdoor weten ze niet enkel te imponeren met hun spierballen, maar ook te intrigeren door het gevoel en de spanning die ze in hun muziek leggen. De kernachtige muziek is hoe dan ook zeer goed voor de adrenalinespiegel in je bloed. Op zeer indrukwekkende manier komen ze ergens uit tussen Crain, Boutros Bubba, The Mars Volta, Gone Bald, Karate, Don Caballero, Deity Guns en Girls Against Boys. Dat zijn geen misselijke namen, maar dat is de muziek van deze vier heren dan ook niet. Ze weten met deze 11 nummers zich eens goed op de noisekaart te zetten, die ook ver buiten de landgrenzen gewaardeerd zal worden. IJzersterk album! (cd waardig zou ik zachtjes willen zeggen).
indie indie
december 10 2013
by nick van der vaart
Katadreuffe, jeugdbeweging voor onaangepasten, komt weer tot u. Via eerdere creaties als het verrassende vlechtwerk Quel Gargantua! en de kort maar krachtige EP Period (gebaseerd op Smooth Operators, voor liefhebbers) groeit het geluid van Katadreuffe op moment van schrijven naar een zwaarder niveau van geweld. Lijden van Swans-achtige proporties, maar verpakt als paranoïde noise pop. Onder deze laag van onheil en misleiding verbergt het in Amsterdam levend kwartet een elftal catchy popsongs. Aan knisperige gitaartjes geen gebrek.
Dan Malconfort; 58 jaar na Jobs wordt er van je verwacht tijdelijk over te schakelen naar een andere dimensie. Laat de Whatsapp? links liggen en ga er eens goed voor zitten, lieve mensen. Druk hieronder op de knop en laat het zalige geluid je uitwonen. Als de double penetration op de computer van Mark Rutte, hoofd-lafaard van ons landje.
Het is naïef om te denken dat Giel Beelen met de reflectie van zijn gebleekte tanden de hoes van deze LP van zijn kleur gaat ontdoen; om met Maarten Broekhuizen, mister Katadreuffe, te spreken. Katadreuffe martelt de ‘leuke’ bands van het moment. Waterboarding is nog nooit zo lekker geweest. De intelligente agressie van de band begint bij het duistere anthem “False Alarms”, dat je verwelkomt in de mysterieuze wereld van Katadreuffe. Gehypnotiseerd begin je aan kant II van de zorgvuldig vormgegeven LP. Deze begint met “Mutatis Mutandis” waardoor je direct dieper het doolhof in wordt geslingerd. Via het grimmige tussenstuk “Universal” solliciteert Katadreuffe bij het gelijknamige platenlabel. “The Go-Between”, het laatste nummertje, is al even opwindend als catchy. Malconfort helpt je aan een goed einde, en een gelukkig nieuw jaar. Belangrijk: speel af op maximaal volume.
kicking the habit
december 9 2013
by barry spooren
Goed werk heeft tijd nodig. Na de release van de uitstekende debuut-EP Quel Gargantua! in 2009 en het daarop volgende Period uit 2011, is daar eindelijk het volwaardige debuutalbum Malconfort van het Amsterdamse Katadreuffe. Let wel, ondanks de literaire bandnaam – een knipoog naar de hoofdpersoon in Ferdinand Bordewijk’s Karakter – laat Katadreuffe horen nog steeds een van de meest uitdagende en eigenzinnige noiserockbands van Nederland te zijn. Een band die met Malconfort een geweldenaar van een plaat uitbrengt, te machtig zelfs voor één platenlabel om te kunnen bedwingen. Dus bundelden de labels Subroutine en Narrominded de krachten om het beest vrij te laten in de wereld.
Katadreuffe laat er meteen geen misverstand over bestaan met opener False Alarm: de band haalt er voldoening uit niet voor de makkelijkste weg te kiezen, met een maniakaal drumpatroon dat alleen bedacht kan zijn door iemand die er plezier in schept zichzelf en de luisteraar te martelen. Het is een onmogelijk ritme dat je tegelijkertijd maar niet loslaat. Venijnige gitaren loeien als sirenes en zanger Maarten Broekhuizen draagt koelbloedig zijn teksten voor terwijl de test van de band druk bezig is paniek te zaaien met hun geschifte muziek. Dit is het template dat Katadreuffe altijd al zo verschrikkelijk spannend maakte en dat op Malconfort gelukkig ook vaker terugkeert; zie bijvoorbeeld ook de dollemansrit van het eerder verschenen The Do-Over.
Maar de band ontwikkelt zich op Malconfort verder en laat horen dat ze ook met minder complexe structuren weten te overtuigen. Op tweede nummer A Sore Thumb en verderop op Auto Parts bijvoorbeeld komen enkele van de meest melodieuze stukken voorbij die Katadreuffe ooit schreef, inclusief knappe, aanstekelijke gitaarlijntjes. Op Mutatis Mutandis rockt de band juist meer rechtdoor met een, voor Katadreuffe-standaarden, meer simplistischer maar even doeltreffende aanpak met smerige grungegitaren en drums die voluit doorbeuken. We kunnen niet anders dan in het refrein even aan Nirvana denken.
Zoals op Auto Parts wordt gezongen: “You are nothing except for/A disappointment that’s irreversible/And I don’t have any other choice/But to take you apart And piece you back together.” Het is een mooie metafoor voor hoe de band lijkt te opereren: alsof ze hun eigen muziek noot voor noot uit elkaar halen om het vervolgens weer op heel andere manier in elkaar te zetten en zo met een heel eigen muzikale vorm te komen.
Is er dan helemaal niets op te merken aan de plaat? Jawel, vooral wat betreft de productie: die is lang niet zo vet en overtuigend als de muziek zelf is, ontbeert dynamiek en doet de band dus zeker geen recht. Op momenten verzuipen sommige muzikale details zelfs in een brei van geluid. Zonde, maar er is een remedie: zet het geluid vol open en je hebt daar een stuk minder last van. Win/win. Ondertussen plaagt de band met de productie in Universal nog extra: een song die lijkt opgenomen in een fabriekshal en waarin onheilspellende geluiden van brekend glas voorbijkomen. Het is de enige smet op een verder machtige plaat. Na twee uitstekende EP’s is Katadreuffe met dit debuutalbum definitief niet te missen. De ideale plaat om het jaar mee aan gort te schieten.
luifabriek
december 9 2013
by tjeerd van erve
Awesome greatness. Lets not beat around the bush here, and just simply address it as it is; Malconfort is the record you have been waiting for, whether you knew it or not. One step into the fierce storming mosh pit of whirling noise, tumultuous melodies and mathematical rhythm and you’ll realise this is the record you have been missing this year. A year where you’ve been predominantly tortured by revival hippies who were celebrated as “the new coming of the Lord” (too numerous to mention but wtf… Unknown Mortal Orchestra etc., etc.), or some old Heroes that decided they weren’t dead yet. This year still needed something pure, raw and original to top things off. To make it complete, so to speak.
Katadreuffe‘s intentions are clear right off the bat with opening track ‘False Alarms’. This quartet wants to get you to dance with their ferocious and spiky noise rock. Cop Shoot Cop, Girls Against Boys and some other East Coast American noise rebels are the obvious inspiration. But these song push the envelope and bring the sound to another level. A funky danceable fire built on the foundation of post-hardcore, angry youth beat-poetry and a hell of a fierce pounding sonic hammer; mashed over your head with loud and shrieking guitar noise that makes most hipster hip copy cat bands sound like whimsy kids wetting their pants while trying to rewrite the soundtrack to “The Doors” movie. Katadreuffe beats them all, with one hand bound to the back.
Even more so than on the already excellent mini albums ‘Quel Gargantua!’ and ‘Period’, the foursome’s unique sound is very very noticeable; blending the New York post-hardcore of the nineties with some bittersweet new freakiness and Louisville weirdness. Even adding a hint of tribalism in ‘The Juggler’, Katadreuffe goes beyond the know boundaries, moving further where ground breaking bands such as Rodan, Shellac, Girls Against Boys and others stopped some what like twenty years ago. Mixing pop (POP, yes POP) with the mathematical inclination of noise rock, it screws melodies in your head that stick and kick those feet around your living room. Or at least, that’s what happened to me. Fucked up and buzzed out on this square form of funk noise post-hardcore, or what ever you wanna call it. Guess Awesome greatness! should do.
incendiary magazine
december 8 2013
by richard foster
What a record! Katadreuffe, spiky and uncompromising as ever, turn up to blast us all out of our comfort zone with this, their debut LP Malconfort; one that is released on two record labels, (the equally spiky Subroutine and Narrominded) so mighty is its psychic load. The opener, False Alarms, as well as being one of the most confident, strident openings this magazine has heard on a Dutch record in yonks, also doubles as a crisp and clinical demolition of the senses and a brilliant herald as to the rest of the record. The listener is left in no doubt about the sonic assault coming. Sure, long term followers of the band will get what they’ve previously enjoyed on the old EPs; namely the old crunching riffs that spatter themselves freely over the sonic pallet, and singer Maarten’s gnomic grumbling soliloquies are still as hard to unravel as ever. But there’s something here that makes this record essential, not just very good, as those records were.
Firstly Malconfort keeps its attitudes on a leash and grooves. And grooves hard, really hard. The beat has more of a springy nature to it now, gone are those mechanical thumps and crashes that gave their music such a forbidding, maybe off-putting edge. Choppy tracks like Out of Character and The Do-Over now manage to avoid sounding clunky and somehow able to utilise all the changes of tempo, patterns and fills in a manner I suspect they couldn’t have done before. Plus this mid-tempo lollop has appeared in their sound. Auto Parts, for instance reminds this old git of something from the Tubeway Army; that robotic, full backbeat; something that is ridiculously catchy. And just to top all of that, there’s this metallic insistence in the rhythm that stops the record being too artsy or angsty. Headbanging moments abound, and a nod should be given to A Sore Thumb and that refrain in The Juggler (which keeps the listener on tenterhooks), but the bit in the tail out of Mutatis Mutandis is superb, the ‘dreuffe dragging, far too briefly, that rocking stride of the Quo into grey, existential mathrockland. Marvellous.
Everything feels far more confident; the elements that make up their music are stripped down, revealing their supine, tough nature. Their sound has always been a bit of an assault course to negotiate, but here they’ve decided to kick away all the atmospheric props and allow the basic Katadreuffe to saunter out to bask in the sun, like some huge komodo dragon. Consequently, the old “crunching riffs” (yes them again) that the band possess are employed in a different sense here; previously they were used in creating an overall sound, and that big cavernous racket often made everything sound like an aural maths exam; scaring pretty girls and boys off. Now the riffs drive the rhythm, and just get on with pushing the melody. Maybe, just maybe, this oiled, bronzed giant is going to take over the beach, and Gilded Youth may set up shrines and pour libations.
You may laugh when I suggest that it’s a poppy record but I really think it is; you can get into this and dance to it, it’s Iron Maiden, served up for Kafka fans. Ach, enough nonsense from me, it’s an absolutely fantastic release, and one that seemingly isn’t half as difficult to comprehend as the new Gaga or Britney record (given the amount of deconstructing and quizzical press for those two LPs).
I’m going to end on a mad quote from International Times from 1970. It sort of sums this record up. It’s worth remembering in any case.
So to all those thoughtless PSEUD BASTARDS lying around I say […] GROOVE AND LET GROOVE BUT IN SO GROOVING DON’T SPOIL ANYONE ELSE’S GROOVE. And if they don’t understand that, then I hope they drown in their own PISS. Love Peace and PITY, Dave.
Yeah, Dave, yeah. But….Katradreuffe? Hippies? Well no, but maybe why not?