format: cd-r + 48 page book + dvd-r / digital
released: may 26 2007
tracklisting
1.i’ve seen hippies turn to zombies
2.mind candy
3.soulmate – the hunt
4.bella’s lullaby
5.i wanna come as a tourist
6.alacramyn
7.rest is the best
info
Gone Bald is a noiserock band that was born in Zagreb (Croatia) in 1994. Shortly after their birth the band hitch-hiked their way to Amsterdam (Netherlands) and that’s where the band still lives, even though Razorblade Jr. (guitar/vocals) is the only original member left in the band. The band released tapes, cd’s, a 7″ single and more, on labels like Kekere Aquarium (Croatia), 100% (Netherlands), FBWL (Belgium), Interstellar Records (Austria) and Narrominded (NL). Over the years Gone Bald has played hundreds of shows in every possible place from squat to highbrow theatre. Gone Bald has toured Holland, Belgium, Luxemburg, Germany, Austria, Switzerland, Italy, France, Slovenia, Croatia and Bosnia, and shared the stage with great bands like The Jesus Lizard, Butthole Surfers, Sebadoh, Ninewood, The Ex, Don Caballero, Flying Luttenbachers, Today Is The Day and Chinese Stars. The noiserock guitarsound has always been the foundation of the music, but there’s also influences from mathrock and grunge to free jazz and new wave.
This package contains a 48 page book with stories about past, present and future, plus artwork, photo’s and more from various journalists and artists. Will include contributions by a.o. Igor Hofbauer, John Prop, Marc Hurkmans, Bas Jacobs, Gert Verbeek, Peter Bruyn and Wim van de Herik. A dvd with a professional short documentary about Gone Bald, the documentary ‘We even have a band’ (a narrominded production), plus extra’s and live material from ’94 ’til now. And last but not least: a cd with Gone Bald’s eighth studio album! Recorded and mixed in eight days on an analog German 2″ tapemonster by Mihael Bele (Peach Pit). The cd was mastered for your listening pleasure by Zlaya.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=JUpiZiT9ggM]
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Mwr3hgxTyLQ]
press downloads
hi-res image of cover
preview of the book
the complete book
reviews
perte et fracas
november 20 2007
by skx
Gone Bald fête ses 12 ans et demi d’existence. Pas ses 10 ou ses 20 ans comme tout le monde. Non, 12,5. Douze années et six mois de la vie d’un groupe rock-noise underground. Et jamais le mot underground n’a eu autant de signification qu’avec Gone Bald. Douze années à galérer de squats pourris en clubs à moitié vides. Douze années à sortir des albums qui n’intéressent toujours que la même poignée de fans. Douze années d’un groupe toujours resté dans la marge, qui n’a jamais vraiment décollé et qui galère toujours autant.
Dans le DVD qui accompagne ce nouvel album et qui se veut un hommage au groupe, il y a un court documentaire cruel de vérité et qui résume bien toute la vie de Gone Bald. 10 minutes d’auto-flagellation que le trio n’a pas hésité à inclure en toute franchise ou Ivica Kosavic (aka Razorblade Jr, tête pensante du groupe et seul survivant d’origine) pète sa gratte à la fin d’un concert et quitte la scène, désabusé. S’ensuit une conversation backstage avec le batteur qui semble (ma compréhension de l’anglais n’est pas irréprochable) lui reprocher son geste. Et là, à ce moment précis, sur le visage de Ivica et dans ses propos confus, on sent toute sa lassitude, tout son ras-de-bol de douze années de survie, où rien ne marche comme il veut, pas de tournées de prévue pour la sortie de cet album, une promo quasi-inexistante, un soutien proche du néant. L’espace de quelques minutes, il n’y croit plus et si le groupe splittait à cette seconde même, on ne serait pas étonné. Il quitte la pièce en claquant la porte. On aimerait lui dire de revenir, que tout ça c’est pas grave, c’est juste de la musique, du putain de rock, de l’entertainment. Mais Razorblade Jr., il a ce groupe dans la peau et de le voir ainsi est vraiment touchant. Beautiful loser.
Suit un autre documentaire ironiquement appelé We even have a band (l’auto-flagellation continue), retraçant toute la vie du groupe de 1994 à 2007. De Zagreb à Amsterdam. De tout ce chemin chaotique ponctué de sept albums, de plusieurs centaines de concerts et d’un Ivica en personnage central qui ne se lasse pas de raconter l’histoire du groupe, de son groupe, la flamme dans les yeux. Des interviews, des extraits de concerts avec les membres originels, leurs toutes premières répétitions, des morceaux live dans leur intégralité, essentiellement à Amsterdam et deux clips comme des grands. L’hommage que Gone Bald se fait à lui-même, conscient qu’on ait jamais aussi bien servi que par soi-même et que si ils attendent que quelqu’un le fasse à leur place, ils peuvent toujours courir. On retrouve dans cet objet un livre retraçant toute leur histoire avec multitudes de photos, de flyers, de messages et essais témoignant leur amour à Gone Bald. Ivica est ce maniaque qui collecte tout ce qui se trouve à propos de son groupe.
Figure également un CD. Un nouvel album avec sept nouvelles compositions. Ca pourrait être bien là l’essentiel mais – et ça me fait bien mal de le dire – ce n’est pas le meilleur Gone Bald auquel on a le droit. Ou alors c’est juste moi qui me lasse. Razorblade Jr est un indécrottable amoureux de la musique noise-rock. Rien, plus rien, ne le détournera de ce chemin. A force, l’inspiration commence à faiblir. C’est toujours la même recette. De longs développements où la guitare joue le rôle central à l’image de celui qui la tient. D’arpèges dociles en riffs assassins. Ce coup ce, Razoblade Jr a cru bon rajouter quelques soli à deux, trois occasions. C’est pas sa meilleure idée. Gone Bald reste dans cette mouvance Amphetamine Reptile / Touch and Go, ce groupe avec du punch, intense mais jamais belliqueux pour des compositions très évolutives. Gone Bald fait du Gone Bald. C’est-à-dire que si ils ne s’en sortent pas avec une écriture inspirée, ils peuvent rapidement tomber dans un style passe-partout et qui prend un gros coup de vieux. 100 ways to become cool manque d’ampleur et ne décolle jamais vraiment. Sept morceaux pas désagréables en soi, on a le droit à de bons moments mais même dans leur jeu, on sent comme une lassitude. Ce n’est en tout cas pas avec cet album que Gone Bald va sortir de l’ornière et capter la lumière de la reconnaissance. Reste un témoignage touchant sur la vie d’un groupe underground et qui pourrait s’appliquer à des centaines d’autres.
cracked
july 2007
by georg
I have said it a hundred times and I’ll say it a hundred times more, even if it didn’t help the first time around and the odds are bad that it will help the second time around. That is my little contribution to giving back a little of what this band has given to the world, and to make them gain some of what they deserve and which never seems to materialize. So, here we go: Gone Bald rock. They are a great, energetic, dynamic and dedicated noise-rock band of the old school of noise rock and I love their songs, their energy and mostly the punch their music is able to deal. A hard, dense and closely focused punch that hits you exactly in the solar plexus and makes you go “whoa”. Why Gone Bald never made it beyond the subculture-status they have is beyond me. Subculture-status is a nicer word for virtually unknown outside a small circle of lovers and fans. It is a write around for the “best Croatian noise rock band from Amsterdam” label they carry around for more than a dozen years now. It is a pity and it also says more about the state of music today, the (dis)interest of people in exciting and honest guitarwork on stage. How a lot of people seem to shy away from real emotion and dedication and are afraid of the big suckerpunch that noise rock might give them. Yes, I do wonder.
But there are some reasons. One is the genre of noise rock, and I do mean the sweaty, beer drenched, next door garage noise rock that always was the dirty older brother of grunge, that lived on Amphetamine Reptile and that kicked ass for half a decade. Actually, it still does, but the kids prefer shit like Marylin Manson today and the alternative rockers go for freak folk (yes, freak folk is a lot of fun but I am not sure if it will mean as much to people in ten years as The Cows or God Bullies still mean to some people today.) or – behold! – electropunk. Noise rock never was big to begin with, so why would three Croatian outsiders trying their luck from Amsterdam ever make it big? Why the fuck not! Just because all odds are against them?
It seems that Gone Bald, and that means mainly the main head Ivica Kosavic, have been running against windmills for quite some time now, always fighting and believing and fighting for what they believe. No wait, this sounds worse than it is. They are not martial or aggressive, their music is intense, but not hostile. Most of all they are dedicated and that means more than just a lot. Kosavic aka Razorblade Jr. has been going on and on and on. And despite all the adversities they have done a lot, you’ll just have to find it. As an aside this thought makes me go back and dig for music again. The knowledge that something great might be hidden and all you have to do is dig a little to find it wakens the old discovery spirit in me. Remember, when listening to new music and new bands was exciting? I am getting the idea back that this is still possible for me as well, after the thousands of songs I have heard. It is like an energy refill. Now, “100 ways to become cool” collects a big dosis of all that and some more.
There is a CD with seven great compositions, on par with the great stuff that was pressed onto “soul vacation in rehab clinic” (on Interstellar) and “exotic klaustrophobia” (on Narrominded). Of course, the production is not as clean as that of “Excellent Italian Greyhound”, but then nothing is. I just compare them because they have come out at about the same time and because I am listening to both a lot these days. And I guess that Steve Albini is a big influence for Razorblade Jr as well, though he is original and creative (and probably also stubborn) enough to go and search for something of his own. There is a lot of instrumental parts in these songs, a lot of control over the dynamcis and evolution of the songs. Does that come with age and maturity? Also, the rhythms are sometimes a little off beat (no, their playing is in perfect time, but the rhythms are not interested in straight 4/4 beats.) which makes listening a little exhausting, but then there is no reason why everything should be made easy for the listener. Everybody knows where that did bring us, right? Making things easy for the listener brings us to casting shows and ringtones for mobile phones, so fuck that.
Then there is a DVD with two (!) documentaries about Gone Bald and a lot of clips from live-shows and videos. Great stuff indeed, even if the sound quality is not up to what it should be for a music documentary. But then these are amateur recordings a lot, so they are meant to capture an atmosphere, to spark a memory, and they do that. And moreover, people look at tiny pictures with non-existing sound quality on YouTube and get all excited about that, so why complain here? Well, I don’t like YouTube all that much, except for the novelty stuff, but I can sense a lot of passion and intensity in even the worst recordings on this DVD, so it is great. Finally the package contains a small book with snippets, messages, interviews and essays about Gone Bald and all together should tell you all you ever need to know about this band.
That is, all except for one thing: the experience of their live shows. Nothing is able to compete with that. Nothing can mirror the sound of Razorblade Jr’s amp all cranked up and the sounds ermerging from their system when he hits and bangs his guitar his way, screams and the rhythm section follows suit and the stage is radiating with energy and intensity. If you found a way to turn this into caloric energy all troubles with CO2 and atomic energy would be solved, I tell ya.
wobly
july 2007
by roel
Ongeveer elke twee jaar verschijnt er een nieuw album van het vrij frequent in bezetting wisselende Gone Bald.
Nu is er dan een pakket uitgekomen, waaronder alweer de achtste langspeler. Spil in het geheel is Razeblade Jr (bijgestaan door de Nederlanders Bubba de Vries en Stanley Disko), ooit met grootse plannen vanuit Zagreb richting Amsterdam vertrokken. Heeft hij het ondertussen gemaakt in de lage landen? Wel zeker, na dertien jaar brengt het drietal een pakket dat bestaat uit een overvolle dvd, een heus boekwerk en een cd, tezamen getiteld ‘100 Ways To Become Cool’. Ze zullen hier een uitleg geven hoe een rockband is/zal moeten zijn.
Het album bevat nieuw werk en laat de luisteraar heen en weer slingeren tussen noise en harde noise. Al met al een heerlijk garagerock geluid gestoeld op songstructuren a la Sonic Youth. Het eerste nummer ‘I’ve Seen Hippies Turn Into Zombies’ laat gelijk de beleving en bezieling van Gone Bald horen; tegendraadse ritmes met krijsende stem voortgebracht vanuit een muur van geluid. Zonder enige concessies schalt er chaos en herrie uit de speakers. Niets of niemand lijkt dit drietal te doen stoppen. Hoewel het soms anders doet lijken tijdens een documontaire die op de dvdte vinden is; drummer Buba en gitarist en zanger Ivica zijn niet de gehele tijd de beste vriendjes van elkaar. Dat dit een goede voedingsbodem is voor de huidige muzikale koesr moge duidelijk zijn; spanningen in en om de muziek worden vertaald en geinterpreteerd op een chaotisch en toch gestructureerde manier – heerlijk tegendraads!
oor
july 2007
by rienk wopereis
Bladerend door het boekwerkje en skippend langs de dvd-beelden die zijn toegevoegd aan 100 Ways To Become Cool bekruipt ons steeds meer het gevoel: waarom is de noiserock van Gone Bald al die jaren geruisloos aan ons voorbij getrokken? Waarschijnlijk omdat het van oorsprong Kroatische trio zich nooit heeft weten te verwijderen uit de Amsterdamse underground. En dat is gelijk de tragiek van deze release. Terwijl de compromisloze noise van Gone Bald (ergens schipperend tussen NoMeansNo en Unsane) zorgt voor bijna drie kwartier opwinding, zoomen dvd en boekwerk veel te nadrukkelijk in op het twaalf en een half jaar ploeteren van de band. Bedoeld als eerbetoon, komt vooral de worsteling van zanger-gitarist Ivica Kosavic (ook wel bekend als Razorblade Jr) pijnlijk tot uiting. Zijn missie om met zijn muzikale aspiraties een erkend bestaan op te bouwen is zonder meer authentiek te noemen. Het gros van de Nederlandse muzikanten durft zich aan dit artistieke martelaarsschap niet te wagen. Maar tegelijkertijd lijkt Kosavic zich blind te staren op een toekomst die voor dit type ondoordringbare muziek niet is weggelegd. Als er al een ‘markt’ voor is, dan zeker niet in Nederland. Als hij vervolgens nauwelijks in staat blijkt tot relativeren en zijn frustraties ook niet met humor weet te counteren, dan wordt deze geportretteerde bandcarrière wel een erg moedeloos verhaal. Bijna een geluk nog dat het deze puike muziek oplevert.
fret
june 2007
by arjan van sorge
fret
june 2007
by arjan van sorge
nieuwe revu
june 13 2007
by norbert pek
De kans dat u nog nooit van Gone Bald gehoord hebt, is levensgroot. Behalve als u de Kroatische zanger/gitarist Ivica Kosavic in een willekeurige Amsterdamse kroeg bent tegengekomen, want de warrige man praat honderduit over z’n noiserockband, getuige de documentaires op 100 Ways to Become Cool. De band is verdoemd tot de underground, maar Kosavic blijft hoop houden want de band beheerst sinds 1994 zijn leven. Het fanatisme is bewonderenswaardig, maar ook héél tragisch.
vido’s filmzine
may 30 2007
by vido liber
De eerste, korte documentaire op deze dvd, gemaakt door Jan Jaap Kuiper en eenvoudigweg getiteld Gone Bald, opent ambitieus, misschien iets te ambitieus voor een filmpje van ongeveer 16 minuten. Zo houd je weinig tijd over om het omvangrijke verhaal te vertellen van de Amsterdamse noiseband Gone Bald. Het overdadig rood beklede interieur van zaal CMA in het Polderweggebied is de setting voor een intro dat veel weg heeft van een opening voor een ingekleurde film noir. Gitarist/vocalist Razorblade Jr. zit eenzaam aan de bar. Hij is de hoofdrolspeler in zijn eigen film. I’m 33 years old now and I’m still dreaming about the same thing, overpeinst hij in een voice-over als knipoog naar Travis Bickle in Taxi Driver. So that makes me stupid? Or funny? Or ridiculous? Or very, very heroic? Am I stupid asshole, who lost 30 years of his fucking life? Razorblade zet zijn glas neer en verlaat de bar door rechts uit beeld te lopen. De camera draait kalm naar links, richting podium, vanwaar de noise van Gone Bald ons tegemoet komt loeien. Als het beeld bij het podium is gearriveerd, rolt de camera dichterbij om bij Razorblade stil te staan.
Openingstitel.
De korte openingsdocumentaire Gone Bald is een verre van volledig portret. Het professioneel ogende filmpje is slechts een momentopname, vastgelegd vlak na het afronden van de nieuwe cd 100 Ways To Become Cool. De drie bandleden proberen tevergeefs buitenlandse labels geïnteresseerd te krijgen en Razorblade lijkt zich af te reageren tijdens een optreden in Zaal 100. Dat optreden in december 2006 was een zeldzaam desastreuze onderneming, extra in de weg gezeten door iets teveel sterke drank en een speciaal door de immense filmploeg in huis gehaalde rookmachine, een attribuut dat helemaal niet thuishoort bij Gone Bald. Het meest dramatische moment is als Razorblade zijn gitaar richting drumstel stukgooit en kwaad de zaal verlaat, daarbij het liefst iedereen omver duwend die in de weg staat. De stemming in de kleedkamer is tot ver beneden vriespunt gedaald en even lijkt het alsof in aanwezigheid van de cameraploeg de band verleden tijd wordt.
De dvd 100 Ways To Become Cool is gelukkig meer dan dit optimaal gefilmde, minder rooskleurige moment in de carrière van Gone Bald. Voor de niet-ingewijden bevat het 48 pagina’s tellende boekje een goede eerste kennismaking en dan met name dankzij het historische overzicht geschreven door bassist Stanley Disko. Op de dvd staat een drie kwartier lange documentaire gemaakt door de mannen van het label Narrominded. Zij weten de passie van Razorblade veel beter te vangen en geven hem de ruimte zijn verhaal over 13 jaar Gone Bald vol vuur te vertellen, te beginnen bij zijn aankomst in 1994 in Amsterdam na dagenlang liften vanuit geboortestad Zagreb en zonder een cent op zak. Zijn woordenstroom geeft de hongerige rusteloosheid aan waarmee hij zich op zijn band en vele zijprojecten stort. De extra’s op de dvd bestaan uit volledige tracks, live gespeeld op diverse locaties (o.a. Amsterdam, Leiden, Rotterdam, Zagreb) door alle bezettingen die Gone Bald tot nu toe heeft gekend, te beginnen bij een repetitie uit 1994 van de oerbezetting en eindigend in de OCCII, eind vorig jaar. Vreemde eend in de bijt is de videoclip bij het nummer 25 Cents Short, omdat het niet van Gone Bald is maar van zijproject Blisters (Razorblade samen met gitarist Danny O’Really en drummer Marc Hurkmans). Filmer Wilko B. vermengt een intens optreden in Winston Kingdom met fragmenten uit de geflipte Mexicaanse western El Topo van en met Alejandro Jodorowsky. Door de baard van Razorblade lijkt het alsof hij en Jodorowsky dezelfde zijn. Een effectieve montage op een copieus gevulde dvd.
music from nl
june 4 2007
by bas van de looy
“I still have the same dreams after thirteen years. Does this make me stupid, funny or ridiculous?”. Aan het woord is Ivica Kosavic, alias Razorblade Jr., frontman van Gone Bald. Na dertien jaar ploeteren in jeugdhonken en krakerspanden zonder grote doorbraak, nog steeds niet gedesillusioneerd. Al zou hij dit wel graag willen, die grote break-through. Maar Ivica laat zich niet kennen en trakteert ditmaal alle “non-believers” op een intrigerend kennismakingspakket, dat een tjokvolle dvd, een cd en een boekwerk bevat. Welkom in de wereld van Gone Bald!
Hoewel dit natuurlijk een cd-recensie gaat worden, kun je er niet omheen dat de bijgevoegde dvd met veel interviews en inside-informatie nog meer tot de verbeelding spreekt. De bandleden zijn in de interviews lekker open, de muziek is keihard en eerder genoemde Razorblade Jr. zit vol met memorabele verhalen. Zo vertelt hij dat hij vertrok uit zijn geboorteplaats Zagreb om samen met Stijn Dissen en Jeroen Warntjes een band te beginnen in Amsterdam. Ivica kent Amsterdam alleen maar van opschriften op dure pakjes sigararetten. Denk bijvoorbeeld aan: “From London to New York and from Paris to Amsterdam, everywhere people smoke Davidoff”. Er dus vanuit gaande een uiterst geciviliseerde moderne stad te aanschouwen, stapt Kosavic uit de trein op het Centraal Station. Wat hij niet weet is dat het die dag Koninginnedag is. Dus het eerste wat hij ziet is een stad vol zieke en dronken malloten in belachelijke oranje kostuums. Niet helemaal wat hij van een wereldstad als Amsterdam verwachtte.
Nadat de band is neergestreken in Amsterdam begint de groep flink het lokale club- en krakerscircuit te verkennen om daar – afgezien van Europese tournees – het komende decennium flink naam te maken. Naast Gone Bald is Kosavic ook actief in verschillende projecten zoals het bizarre Pink Noise Quartet waarin naast twee louter noise producerende gitaren gebruik wordt gemaakt van blazers en speelgoedpopjes. Maar Kosavic is niet de enige die op zijn tijd vreemdgaat. Ook Jeroen en Stijn hebben hun ding met groepen als Blisters, Garcon Taupe en Boutros Bubba. Af en toe buiten de deur eten versterkt de relatie, niet?
Want, wat zowel uit de dvd als de cd blijkt is dat het menens is voor Gone Bald. Dit blijkt niet alleen uit de geanimeerde manier waarop Kosavic praat over zijn groep maar ook uit de verpletterende muziek, die uit de speakers knalt als je de cd ‘100 Ways To Become Cool’ in de speler doet. We werden al gewaarschuwd door een krantenartikel in het bijgevoegde boekwerk. “.Gone Bald is te luid, te afstotelijk en te dronken.”. Maar daar mogen ze trots op zijn. Vanaf opener ‘I’ve Seen Hippies Turn Into Zombies’ worden we weggeblazen door een golf van noise, hoekige ritmes en hysterische zang. Wij kunnen ons voorstellen dat de onvermijdelijke hippies in de krakerspanden inderdaad plotsklaps in zombies veranderen na het horen van al deze geluidsterreur. Maar ook wij zijn na het beluisteren van deze cd wat stiller en bleker dan voorheen.
Ook track 2 ‘Mind Candy’ is ontzettend lekker en intens. Je wilt bij deze muziek niets anders dan meeschreeuwen om je eigen demonen te verjagen. ‘I Want To Come As A Tourist’, track 5 op het album, is nog een graadje erger. Wat een bizarre herrie! “I wanna come as a tourist, sending you a postcard from a five star hotel” wat wellicht gaat over het verlangen naar roem van Kosavic. Ook op het podium is deze man een lust voor het oog. Zijn ogen spugen vuur en het zo nu en dan vernielen van een gitaar hoort bij de show. Dit wordt op de geestige documentaire op de dvd door een zaaleigenaar aangegrepen om Kosavic te adviseren psychologische hulp te gaan zoeken. Waarop een emotioneel, weliswaar gespeeld, gesprek volgt tussen een bierslurpende, zelfverzekerde Kosavic en de steeds nerveuzer wordende zaaleigenaar.
Gone Bald is een ontzettend toffe band. Laten we dat voorop stellen. Maar waarom zijn ze al die tijd niet doorgebroken? Dit is waarschijnlijk de blues van iedere indie-band die weigert concessies te doen. Het ligt bij deze groep voornamelijk aan de zang. Er wordt weinig gezongen in de nummers, er zijn ook geen echte refreinen en wanneer Razorblade wel de microfoon weet te vinden zingt hij vals of bizar hard. Dit hoort natuurlijk bij een garagerockband als deze. Maar met wat meer melodie en vooral een stukje herkenbaarheid in de nummers zou deze band het wellicht verder schoppen. Maar Gone Bald is hier wellicht te eigenzinnig, eigenwijs en compromisloos voor. En zijn dit niet de zaken waar het bij rock ‘n roll om draait?
file under
june 2 2007
by storm
Het leek altijd een permanente uitverkoop bij het sympathieke Haarlemse Narrominded-label. Een cd’tje kopen van een van hun bands kostte nog nooit meer dan 8 euro. Voor het nieuwste werkje van Gone Bald gaat dat bedrag maar liefst 25 procent omhoog naar 10 euro. Belachelijk! Ze willen natuurlijk lekker binnenlopen daar. Sigaren roken en veel bier drinken op een nog aan te schaffen eigen eiland. Gebeurde het maar, ik zou het ze van harte gunnen. Gebeuren zal het echter nooit. De absurde prijsstijging komt doordat van 100 Ways To Become Cool veel werk is gemaakt. Je krijgt niet zo’n lelijke plastieken jewelcase, maar een fraai vormgegeven boekwerk met daarin mooie verhalen van onder anderen Vido Liber, John Prop, Pfaff, een ex-lid van de band en de geschiedenis van de band uitgebreid beschreven door bassist Stijn Dissen. Naast de cd bevat deze release ook nog een dvd. Dat het niet altijd pais en vree is binnen Gone Bald blijkt wel uit de beelden van de ruzie die tussen drummer Buba en gitarist en zanger Ivica tijdens het koperen jubileumfeestje van de band. Het zijn volgens mij juist die spanningen in combinatie met de brille van Ivica die Gone Bald gemaakt hebben tot de beste noiserock-band van Nederland. Dat is Gone Bald namelijk. Wie daaraan denkt te kunnen twijfelen moet 100 Ways To Become Cool maar gaan beluisteren. Alleen al het briljante tegendraadse openingsnummer “I’ve Seen Hippies Turn To Zombies” moet genoeg zijn om je te overtuigen. Op deze nieuwe release klinkt Gone Bald namelijk nog strakker en doelgerichter dan op voorgangers Exotic Klaustrofobia en Soul Vacation In Rehab Clinic. En daar wordt de band alleen nóg maar beter van. Echt, 10 euro is een koopje voor zoveel moois!
de subjectivisten caleidoscoop
may 31 2007
by jan willem broek
Als je toe bent aan je koperen bruiloft mag je groots uitpakken. Als je groots bent zoals Gone Bald, dan ben je daar ook toe in staat. Maar liefst 12,5 jaar lang brengt de band rond Razorblade Jr. (alias van Ivica Kosavic) hun unieke noise ten gehore. Hij is ooit gelift van Zagreb naar Amsterdam waar hij het net gestarte Gone Bald heeft voortgezet. Daarnaast houdt hij er projecten als Blisters, Pink Noise Quartet en De Reizende Verkoper op na. Hij is één van de markantste figuren uit de Amsterdamse underground. Toch weten Razorblade Jr. en de zijnen me het meest te imponeren met de overtuigende en passievolle noise van Gone Bald, zowel live als op cd. De ingehouden woede, de ongecontroleerde woede en de overige emoties zijn gemeend. Juist door die oprechtheid kan je meevoelen terwijl je overspoeld wordt door een venijnige zee van gitaargeluid. De laatste jaren is de muziek minder rauw, maar de overtuigingskracht en het volume is gebleven. Na vele bandwisselingen zijn het Bubba de Vries (drums) en Stanley Disko (bas) die naast Razorblade Jr. Gone Bald groots maken. De messen zijn nu extra geslepen, want na 12,5 jaar en pas 5 releases, brengt het drietal nu hun magnum opus uit. 100 Ways To Become Cool is de naam van de cd, de dvd en het 48 pagina’s tellende boek. En waaranders uitgebracht dan bij de open minds van het Narrominded label?
Het boek bevat de geschiedenis van de band tot nu toe, die door middel van interviews, flyers, recensies, tekeningen, gedichten, leuke anekdotes en andere verhalen wordt verteld. Op collageachtige wijze ontdek je het echte rock-‘n-roll leven achter de band en de no-nonsense houding. Dit wordt op de dvd nog extra belicht. Maar liefst 2 documentaires, een clip en divers livemateriaal van 1994 tot en met 2006. Dat loopt uiteen van dronken hilariteit van de “Sailors” tot bittere ernst in de documentaires. Waar een band als Gone Bald duidelijk onder lijdt is dat de clubs die ooit undegroundmuziek durven te boeken, vooral in Amsterdam, steeds meer voor de dancefeesten en populaire bands gaan, waar het geld eenvoudig binnenstroomt. Juist een band als Gone Bald moet het hebben van een vrij podium, waar de opbrengst van het bier moet volstaan. Kwaliteit boven kwantiteit. Het haalt de angel uit de muziek en de podia tot een uitlaatklep voor de mainstream. Los hiervan staat er tussen de ongeveer 2 uur materiaal ook genoeg vermaak op, zoals de spetterende live optredens.
En dan er is ook nog eens de cd, waarop je de beste muziek van de band tot nu toe vindt. De nummers zijn in vergelijking tot de vorige paar albums van een iets meer overzichtelijke lengte en ondanks de heftigheid bijzonder pakkend. Razorblade Jr. schreeuwt nog steeds de longen uit zijn lijf, maar maakt nu ook plaats voor rustiger zang. Dat geeft de muziek een extra dimensie. Ook in de venijnige gitaar-, bas- en drumpartijen met de vele verrassende tempo- en ritmewisselingen zit iets meer lucht waardoor je op aangename wijze kan blijven ademen. De band lijkt oprechter dan ooit en raakt je keihard tot in de diepste zenuwvezel. Door alles heen hoor je ook een melancholisch geluid, waardoor de muziek een enorme lading meekrijgt. Neem een harde Pixies, een zagende Shellac, de acrobatische kunsten van Don Caballero en een flinke scheut Karate, Jesus Lizard, Chokebore en Unsane en je krijgt een idee van het geluid van Gone Bald. Als een rock-‘n-rollercoaster denderen ze drie kwartier op zinderende wijze door. Onversneden noise, pure kwaliteit. Het blijft de tragedie van de band dat ze op dit hoge niveau binnen kleine kring bekend zijn. Ze kunnen zich op plaat en live eenvoudig meten met bovenstaande bands en het is enkel te hopen dat dit omvangrijke werk een groot publiek gaat bereiken. 100 Ways To Become Cool, maar waarschijnlijk is regel nummer 1 dat je lid bent van Gone Bald en Ivica heet. Nummer 2 is dit monumentale werk aanschaffen.
sargasso
may 25 2007
by jorn
“De rockmuziek bestaat niet in Nederland”, brieste Rude Boy ergens begin jaren ’90 in een interview met Vpro’s Loladimusica. De driftige voorman van het Amsterdams/Utrechtse Urban Dance Squad had er behoorlijk de pest in dat hun definitieve doorbraak en erkenning maar uitbleef. Samen met zijn band was hij verantwoordelijk voor de uitvinding van de crossover-muziek, waarbij hij met lede ogen aan moest zien dat Amerikaanse bands als Rage Against the Machine en Asian Dub Foundation er later zeer succesvol mee werden. In de Verenigde Staten wilde het na een eerste positief ontvangen bezoek ook niet lukken en de frustratie die bij Rude Boy ontstond is daardoor begrijpelijk.
Eenzelfde soort gevoel heeft zich meester gemaakt van Ivica Kosavic, alias Razorblade Jr., voorman van het Amsterdamse Gone Bald. De van oorsprong uit Zagreb afkomstige formatie woont al dertien jaar in Amsterdam en heeft al de nodige bezettingswisselingen ondergaan. Enig overgeblevene is Razorblade Jr en deze oogst met zijn bandleden zeer veel waardering in het clubcircuit en dan met name onder muzikanten. Ongeveer elke twee jaar verschijnt er een nieuw album van het drietal en telkens weer is het de vraag of ze worden opgepikt door een label. Met het achtste album 100 Ways to become cool was het erop of eronder voor de heren, de labels moesten nu toehappen, zodat ze eindelijk verder zouden kunnen komen dan de afgelopen jaren. Maar ook deze keer bleef het stil in labelland, geen reacties, geen gehoor wanneer men de platenmaatschappijen probeerde te bereiken. Je kunt dan twee dingen doen als band; of je gaat bij de pakken neerzitten of je gooit er nog een schepje bovenop. Dat laatste deed Gone Bald.
Met 100 Ways to become cool brengen ze niet alleen een album uit, maar ook een dvd en een boek waarin de geschiedenis van Gone Bald wordt beschreven, met veel illustraties die de band in de loop der jaren vergezeld gingen. De documentaire over Gone Bald kwam eigenlijk zomaar tot stand; documentairemaker Jan Jaap Kuiper van Thankeve was een keer bij een concert van Gone Bald en nodigde hen direct uit voor een filmregistratie. De documentaires zijn opgedeeld in twee delen; Gone Bald dat de frustratie van Razorblade Jr. laat zien en We even have a band waarin de geschiedenis van Gone Bald in de loop der jaren wordt geschetst. De eerste is vooral stilistisch erg goed; de achtergronden bestaan uit rood fluweel en we zien een discussie tussen drummer Bubba de Vries en Razorblade Jr na het optreden tijdens de 12,5 anniversary party waarbij Razorblade Jr behoorlijk opgefokt de zaal verliet. De tweede documentaire laat zien welke Odyssee de band in die dertien jaar heeft doorgaan. Razorblade Jr. was niet eens van plan om naar Amsterdam te komen, maar drie dagen voor het vertrek van de overige bandleden, werd het hem zo duidelijk dat de repetitie die ze toen hadden, hetgeen was dat hij echt wilde, waardoor hij hen zonder omkijken volgde. Na een paar jaar verlieten de initiële leden hem en moest hij op zoek naar andere bandleden. Die zoektocht ging gepaard met muzikanten die een tijdje met hem samenspeelden, maar hem toch weer na een tijdje verlieten. Sinds 2004 is Gone Bald echter weer stabiel met Bubba de Vries op drums en Stanley Disko op bas. Met deze formatie wordt al jaren een coherent geheel gevormd en deze staat vooral garant voor een kwalitatief hoogstaande noise-formatie die veel gebruik maakt van jazzy invloeden.
Met de 100 Ways to become cool cd lijken de heren toch enige compromissen te hebben gedaan; de nummers zijn minder lang uitgesponnen dan op eerdere albums waardoor ze voor de gemiddelde luisteraar minder gecompliceerd worden. Soulmate – the Hunt , Bella’s Lullaby en The rest is the best zijn ballads met een grote B, waarbij de stem van Razorblade Jr. eeen stuk minder rauw klinkt dan anders. Dit is echter geen aderlating, maar eerder een verrijking van de band die daarmee weer eeen nieuwe weg lijkt in te slaan. Favoriet van mezelf is toch Alacramyn waarbij de pompende bas mooi wordt afgewisseld door een soort van straaljager-gitaar. Het is te hopen dat Gone Bald eindelijk eens wordt opgepikt door de labels, die al enige tijd lijken te hebben liggen slapen.
cut-up
may 8 2007
by joeri adriaanse
Soms is het bijna onverteerbaar oneerlijk als een band niet de bekendheid heeft die ze verdient. Zeker gezien het aantal bands dat maar getekend blijft worden bij relatief grote indielabels. Ook niet altijd even vernieuwend. Dan zou je toch zeggen dat er voor een band als Gone Bald, al jaren meer underground dan goed voor ze is, bij een label van formaat wel ergens plek is? Niet dus. Het nieuwe album 100 Ways to Become Cool wordt bij Narrominded uitgebracht. Inclusief boek en dvd, voor minder geld dan het gemiddelde nieuwe album. De tijd van noiserock is klaarblijkelijk echt geweest.
Daar trekken de van oorsprong Kroatische zanger / gitarist / songwriter Ivica, beter bekend als Razorblade Jr, en zijn Nederlandse kornuiten zich totaal niets van aan. Toegegeven, het is anno 2007 niet meer de meest originele soort muziek om te maken. Ouderwetse noiserock. Vlijmscherp en klaarhelder gemixt door Mihael Bele, maar het klinkt alsof ze stiekem toch Albini hebben ingehuurd. Ook iets typisch voor het genre; die productie waarin alle geluiden duidelijk en helder zijn en het zwaartepunt eerder op de midden- / hoge tonen ligt in plaats van de bas. Wat dat betreft het best geproduceerde album in het Gone Bald oeuvre. Als je het mij vraagt, ook de meest energieke en rockende. De riffs wisselen elkaar in rap tempo af en voor elke riff lijkt Razorblade wel weer een andere distortionpedaal te hebben.
Opener I’ve Seen Hippies Turn to Zombies, (hier te beluisteren) met al zijn tegendraadse ritmes en ‘hakkelend’ gespeeld lijkende stukken, is duidelijk een van de betere nummers. Het niveau blijft echter de hele cd hoog en hoewel de zeven nummers qua stijl weinig verschillen, klinken ze toch stuk voor stuk anders. Mind Candy klinkt vrolijk en één brok energie, Soulmate – The Hunt en het emotionele Bella’s Lullaby klinken wat meer slepend. Het gebrek aan vocalen is wel even wennen; ook omdat in een paar nummers wel wordt gezongen, maar de zang heel zacht in de mix staat.
Voorganger Exotic Klaustrofobia bevatte per nummer stijlverschillen en was sterk in zijn afwisseling. 100 Ways is nog nèt iets beter doordat de band zich nu gefocust heeft op waar het het best in is: noiserock met rare maatverschillen, een rauw gitaar- en basgeluid en een drumpartij die precies goed is. Van een band als Shellac zijn we in dit genre kwaliteit gewend, maar als die band dit jaar nog met een nieuwe plaat komt, moet deze wel verdomd goed zijn om 100 Ways te overtreffen.