format: cd / digital
released: january 11 2010
tracklisting
1.day of the system
2.the almighty internet
3.fast downloading in las vegas
4.the classic handbuzzer
5.click white flag to quit
6.apparatus erectus
7.sixteen bit stare
8.grand theft autotune
9.unique visitor
info
Spoelstra is a compulsive liar. Do not believe anything he tells you. Full of fancy talk, he is a manipulator of the worst kind. With his slick manners and social skills he has made a talent of getting anyone to trust him, seemingly without any real effort. One day, he will ask you to lend him some money. First it’s just a small amount, but each time he asks you, he wants a little bit more, claiming it’s for an investment in a new enterprise, something with dotcom. It’s a sure shot, but investments have to be made right away. He keeps pushing you to go along, polite but very persistent, until finally you cave in. After having given him the money, you don’t hear from him anymore. You try to call him, but he doesn’t answer or disconnects the call. You send e-mails, but never get any reply. You send letters. Nothing. Turns out he is not registered on the address he gave you. He released two albums.
This is the electro album. Using the sounds of a synthesizer, a sampler and a bunch of effects, The Almighty Internet questions the importance of information technology in modern society. With the human race growing more and more dependant on all kinds of mobile communication devices, desperately trying to be connected to everyone and everything at any given time, spending the bigger part of the day staring at a monitor, being afraid of missing out on the latest information and feeling the need to share just about everything about the everyday personal life with countless others and calling them friends, the question arises: do we really need all this? Instead of coming up with an answer to this question, Spoelstra has been producing nine tracks combining rhythm driven electronics, (un)happily twisted synth melodies, slapstick improvisation and noise escalation.
press downloads
hi-res image of cover
reviews
norman records
july 22 2010
by brett
Phil got Dave to watch ‘2 girls 1 cup’ yesterday. Given the almost limitless potential for human advancement that the internet could provide, it’s perhaps not surprising that that’s pretty typical of where things tend to end up. Judging by his press release the man Spoelstra shares similar concerns and here gives something of a voice to the confusing information overload of what nobody calls the ‘information superhighway’ via his particularly skewed, chaotic and fun take on electro. There’s quite often a regular beat going on but the general melodic feel is one of happy accident, random not in the ultra-programmed way you might expect from an electronica savant but in a more human, improvisatory way that might at first seem at odds with the super artificial sounds used (which frequently sound like those used on the MIDI soundtracks to primitive videogames) but makes perfect sense in the context of the concept; the internet being largely a massive humanity-reflecting improvisation in itself. Computer madness, as Steve Poindexter might say..
cracked
june 7 2010
I have some theories about the internet. You may want to quote me, if you work in the field of communication planning, communication theory, society research or just a plain old marketing super expert and therefore in constant need to fill your brain with phrases and keywords that sound really cool and intellectual and at the same time just enigmatic enough so that people don’t really understand what you are talking about and therefore think what you just said is totally clever. My first one is: the internet is a hype. Like electricity and running tap water it will turn into an infrastructure commodity sooner or later, but right now it is still in the exploration phase. The second one is: the internet is not important. Being online is important. The difference is that the internet is a technology whereas being online is an activity and it is only activity that shapes our society. See, like the medium is the message. It is always good to cite Marshall McLuhan in this respect. Makes you look like a true communications philosopher that knows his stuff. Right, you can also quote Marshall Mathers but remember to insist that what you just said is by McLuhan. One Media, one marshall.
My third theory about the internet lacks on the enigmatic side, but what the heck, it goes like this: the internet is full of shit. One third of all content is pornographic in nature. Another third is illegal downloads. Almost another third is mindless shit like those funny videos on YouTube or the whole cheezburger-network (if you know what that is, you will support my theory). A very tiny fraction of what is going on online is interesting news, newsworthy information and then some netlabels. But their bandwith is microscopic in comparison to the enormous stream of bytes being used up by the latest funny video or game. By the way, I counted the whole Social Media stuff into the “mindless shit” category. Don’t tell me that posting “dude, I was so smashed on liquor last night I puked into my roommates cupboard” to all your unknown friends constitutes an enormous revolution in human society. Because then I want to leave this society. And where would that be, now that even Pakistan started their own version of Facebook. (“dude, I was so smashed on hash last night I puked all over my roommates Kalashnikov”?). Maybe you won’t use this in the end, I guess.
I have no idea really why Spoelstra called his latest album “the almighty internet”. I could construe something, but it would probably be as ridiculous as my theories about the internet or even worse. On this album he does something completely different, which is not that new, because he does that all the time. This is his electronic album, which he means he probably found some old synthesizers in his attic and re.activated them It features some weird tracks, most of them in the vein of what you used to hear in old videogames and on overloaded websites in the beginning of the internet, but only with a stronger weird edge. I don’t remember hearing flanger effects on Donkey Kong, if you know what I mean? At times this mix needs a lot of nerve to endure, at other times it is really refreshing. You got to admire the strange sense of humor as well as the guts to release this. It start with the weird cover which for instance makes it completely impossible for me to read the songtitles or something. All part of the overall concept, though.
One final thought: most people I see working at laptops in cafes or wherever public places, look bored, immersed in apathy and almost frighteningly sucked out. There are still enough other things to do, you know. Maybe this is what this CD wants to tell us?
incendiary magazine
may 9 2010
by richard foster
fret
may 2010
gonzo (circus)
april 2010
by alex van der hulst
Spoelstra, die zijn ep ‘The Almighty Internet’ uitbrengt op het vermaarde Nederlandse label Narrominded, kloot maar wat aan. Dat is een term die gemakkelijk negatief valt uit te leggen, maar in het geval van Spoelstra valt zijn geklooi juist soms heel goed in de toon. Geregeld gebruikt hij een bekende sample, op het eerste nummer lijkt hij ‘Crescendolls’ van Daft Punk te hebben genomen, om daar lekker met zijn synth overheen te freaken. In het voornoemde geval klinkt het lekker, in andere gevallen wordt het een grote janboel. Een beetje zoals het artwork op ‘The Almighty Internet’. Heel mooi allemaal, maar wie dat makkelijk leest, moet echt eens zijn ogen of hersens na laten kijken. Het electroalbum van Spoelstra is soms slordig, niet altijd even interessant, maar vooral vaak grappig.
kwadratuur
march 24 2010
by vincent welleman
Een artiest heeft soms niet meer dan een synthesizer, een sampler en wat effectjes nodig om tot goede resultaten te komen. Dat bewijst de Leidense Led Zeppelinhater Spoelstra met dit krankzinnig plaatje. Wat doet een mens bij het maken van een statement: eronder of erover gaan? Het antwoord wordt hier duidelijk gepresenteerd.
Wie denkt dat Spoelstra gebruik maakt van de reguliere synthesizer mag dat al snel uit zijn hoofd zetten. Met ‘Day of the System’ wordt de eerste stap gezet in de wereld van de Game Boy Colour want een brij van de zoetste 8-bit melodieën vormt de basis van ‘The Almighty Internet’.
Het is verbluffend hoe deze artiest met zulke kitscherige en uiterst melancholische geluiden het tot grappige én boeiende werkjes kan schoppen. Spoelstra steekt genoeg variatie in zijn nummers zodat hij de luisteraar van begin tot einde kan blijven boeien. Vooral de goed uitgewerkte ritmes dragen daar veel toe bij. Die geven een funky flow aan de muziek zodat alles goed beluisterbaar blijft. Humoristisch wordt het echt wanneer Spoelstra gevoel probeert te leggen in zijn kinderlijke keyboard zoals in het beatloze nummer ‘Fast Downloading in Las Vegas’. Met de nodige valse tonen in zijn harmonisch en zeemzoeterig gepingel is het moeilijk om aan associaties met lunaparken en andere foute muziek te ontkomen.
Buiten de zelfspot mag deze artiest ook serieus genomen worden. Het titelnummer begint met stevige elektrobeats die de catchy synthesizermelodie een duwtje in de rug geven. Deze melodie wordt in het midden van het nummer onderworpen aan distortion en andere effecten. Dit soort wilde experimentjes trekken op die manier de concrete en glimmende geluiden naar grove en intense klankstructuren.
In 35 minuten combineert Spoelstra allerlei gekke nummers tot een goed afwisselend geheel. ‘The Almighty Internet’ zal bij velen de tenen doen krullen hoewel dat zeker gepaard zal gaan met een glimlach op het gezicht.
festivalinfo
march 4 2010
by erik oudman
De wereld is nog lang niet klaar voor Spoelstra en zijn The Almighty Internet. De bliepjesherrie van Spoelstra heeft weinig meer met muziek te maken. Met wat hij zelf omschrijft als “handmade, slapstick, electro” trekt hij langs zaaltjes en zalen in Europa met een synthesizertje en een stapel gitaareffecten. Spoelstra verzon de titel van dit nieuwe album naar eigen zeggen op basis van de digitalisering en wat voor gevolgen zij heeft voor sociale relaties. Eigenlijk is dit nieuwe album een elektronische aanklacht tegen de digitalisering.
Het basisgeluid van Spoelstra is het geluid van Super Mario tijdens een moeilijker level. Ook het geluid van een oud faxapparaat heeft soms iets weg van wat Spoelstra aan het doen is. De clips op MySpace suggereren een beetje hoe het in het dagelijks leven van Spoelstra er aan toe gaat: Spoelstra pakt zijn synthesizer, zegt zijn vrouw goedendag om na een lang aangevochten avond voor zichzelf zich terug te trekken in de kelder. Zo zit hij als geobsedeerde freak in zijn paneel. Op The Almighty Internet creëert hij dan ook bijzondere nummers onder bijzondere titels zoals: ‘The Classic Handbuzzer’ en ‘Unique Visitor’. Muzikaal gezien is het allemaal lastig te typeren, maar ook lastig te beluisteren. Hoewel ik al veel dingen heb gehoord is de mix aan vervelende geluiden die Spoelstra produceert wel echt één van de vervelendste die ik ooit heb gehoord.
Vernieuwend een 10, aanhoorbaar een 1, variatie een 1. En zo kom je behoorlijk laag uit. Want er zal ergens in dit universum wel een kleine groep geïnteresseerden zijn die alles van Spoelstra willen hebben. De rest van de wereld zal hen bekijken als een bijzondere soort en Spoelstra’s muziek het liefst draaien als akoestisch wapen. Ik reken mijzelf tot de overgrote meerderheid.
aufabwegen
march 2 2010
by zipo
Überraschend funky Tunes auf NM. Diese Electro-Beat-Platte weckt angenehmste Erinnerungen an die frühen Tage von Skam. Erweitert um eine durchgeknallte und leicht arrogante Modemacher-Haltung. Musik für Sonnenstudios mit Anspruch.
oor
february 2010
by theo ploeg
Irriteren. Dat doet Spoelstra op The Almighty Internet, zijn solodebuut. Niet zomaar irriteren. Eindeloos herhaalt hij stuurse ritmes, eenvoudige 8-bits melodieën en zoetsappige synthesizerpartijen. Het is alsof de jaarlijkse kermis de tenten naast je huis heeft opgeslagen. Of, zoals een gefrustreerde Roland1990 op de website Musicmeter verzucht: ‘Wat een onsamenhangende brei van “bliepjes”. Hier kan ik echt niets mee.’ Nog zoiets: de titels van de nummers zijn onmogelijk te ontcijferen op het cd-hoesje. Tja, met Spoelstra weet je het nooit. De bands waarin hij actief was en is – Boutros Bubba, De Reizende Verkoper, Quarles van Ufford – zijn op z’n minst subversief.
Spoelstra- overigens niet de echte naam van de muzikant uit Leiden met een hekel heeft aan Led Zeppelin – is de overtreffende trap. Wie met een half oor luistert hoort een absurdistisch album zonder samenhang. De link met de gedachte achter het album is snel gelegd. The Almighty Internet gaat immers over het belang van informatietechnologie in onze moderne samenleving. Toch, wie goed luistert naar Spoelstra’s chaos ontdekt een fragiel bouwwerk van strakke structuren en patronen. Waarin echo’s uit krautrock en jaren negentig idm weerklinken. Muziek met de intensiteit van de informatiestromen die vierentwintig uur per dag, zeven dag per week op ons worden afgevuurd. Muzikale postmoderniteit, zogezegd. Irriteren, dat doet Spoelstra. En dat is in dit geval een compliment.
musicfrom.nl
february 12 2010
by eric rijlaarsdam
Spoelstra houdt er verschillende bands op na en je zou hem kunnen kennen uit onder andere Boutros Bubba, De Reizende Verkoper, Gone Bald en Quarles. Naast al deze bandactiviteiten komt hij nu met een album dat hij helemaal alleen heeft gemaakt. Naar eigen zeggen heeft hij ‘The Almighty Internet’ met een sampler, een synthesizer en wat effecten in elkaar geflanst en met name deze laatste uitdrukking zorgt voor niet al te hoge verwachtingen bij uw recensent.
Bij beluistering blijkt dat het in elkaar flansen niet slaat op de geluidskwaliteit van het album, want daar is niets mis mee. De muziek klinkt echter regelmatig alsof Spoelstra zomaar wat met zijn apparaten aan het pielen is. In opener ‘Day Of the System’ zit nog wel een duidelijke structuur, maar bij sommige andere tracks op ‘The Almighty Internet’ is deze ver te zoeken. In ‘Click White Flag To Quit’, ‘Apparatus Erectus’ en vooral ‘Grand Theft Autotune’ lijkt het alsof Spoelstra de mogelijkheden van zijn apparatuur aan het uitvogelen is, zonder een echte poging te doen om muziek te maken. Uw recensent kan zich heel goed voorstellen dat het leuk is om dit soort materiaal in elkaar te knutselen, maar als luisteraar zit je hier niet op te wachten.
Achter ‘The Almighty Internet’ zit overigens wel een leuk verhaal. Spoelstra kijkt om zich heen en ziet dat we allemaal steeds meer achter een beeldscherm zitten en constant bereikbaar willen zijn. Ook vindt hij het vreemd dat op verschillende netwerksites volslagen onbekenden opeens “vrienden” genoemd worden. Hij vraagt zich af of dit allemaal wel zo nodig is en daarom maakte hij dit album vol elektronisch geneuzel en gaf hij de tracks titels als ‘Unique Visitor’, ‘Sixteen Bit Stare’ en ‘Fast Downloading In Las Vegas’. Helaas maakt deze achtergrond van ‘The Almighty Internet’ nog geen goed album.
theoploeg.net
february 1 2010
by theo ploeg
Muzikale postmoderniteit, dát is dit langspeeldebuut van Spoelstra. Hij vat er het internet in muziek. Bijna letterlijk. Dit is muziek met de intensiteit van informatiestromen die iedere seconde van de dag op ons worden afgevuurd. Geen ontkomen aan? Nou, dat valt mee. Wie in de muziek zelf gaat zitten, hoort opeens de strakke structuren en duidelijke patronen die Spoelstra onder de geluidschaos heeft neergelegd. Mooi? Daar ben ik nog niet over uit. Wel een intrigerende plaat, dit The Almighty Internet.
vital weekly
january 26 2010
by fdw
Following stints in bands like Boutros Bubba, De Reizende Verkoper, Gone Bald, Quarles van Ufford en CSMD, Spoelstra finally he decided to leave the rock area and to leave any other names, other than his own. He switches on the synthesizer, a sampler and sounds effects and created ‘The Almighty Internet’ an ‘study into the necessity of information technology of our current society’ – do we need all this technology that invades our privacy – hey, which we all use to share out privacy even. I already played this album three times before I wrote this, simply because I thought it was an enjoyable album, and I still haven’t found the answer to his question (actually the Dutch queen already gave it in her christmas speech). I know the answer already – shut down Facebook, Twitter, MySpace and go that nice bar around the corner, and have some of this great music, preferably played by Spoelstra, sweating over his equipment. Loud is best, cold beer in your hand (a cigarette would be nice, but Vital Weekly shouldn’t advocate smoking in the current time, right?), and Spoelstra’s quirky electro beats, chopped up synth lines, bits of noise will do the rest. Afterwards you hand the man a beer too, and be friendly to him. You really, really, really don’t need to share your privacy online, if something like this would go on around the corner. And if it doesn’t, get this CD, phone (not text-messaging, or facebook invitation) all your friends for a private party. The almighty internet is just useful to get the word out about such nice music. And a great cover too, it might actually have words on it.
incendiary magazine
january 23 2010
by richard foster
Nigh on indecipherable cover artwork, full of lo-fi electro that could very well be construed as ridiculously annoying, and on a tiny provincial Dutch label. What more do you want?
Spoelstra’s debut LP is a marvellous thing, if only for its utter refusal to do anything it doesn’t want. It boasts possibly the most hermetically sealed music since, oh I don’t know, Cluster’s Zuckerzeit? I have no ideas what the titles are because I can’t read them, suffice to say it starts off (and continues throughout) as a tinny fairground theme from hell. Maintained by Elves. Allow me a further metaphor. Each year on the 2nd -3rd October Leiden holds a huge outdoor festival, replete with a gargantuan fair, to celebrate the lifting of a siege during the Dutch war of independence from Spain. Now if this fair, one of Europe’s largest, had Spoelstra’s LP playing, at full volume, then no-one would go, and no-one would ever, (and I mean ever), come back.
I love it, and if you like the oddball, you’ll love it too.