format: lp (100 copies on milky white vinyl, 100 copies on black vinyl) / digital
release: february 7 2014
tracklisting
1.map and shovel
2.sports and finance
3.make out and roll credits
4.and robin
5.smile and wave
6.hell and safety
7.piss and chips
8.hit and miss florida
info
Nothing on this planet has any meaning by itself. All meaning comes from people, animals, things and phenomenons being connected one way or another, through heritage, through genetics, through animosity, through destiny, through osmosis and what have you. Sports and Finance is an album about connections. It connects eight songs dealing with the matter.
Surely there are connections between Sports and Finance and pop music or whatever it is that normal folks listen to. These connections may not be as obvious as the connections between Sports and Finance and things like noise rock, avant-garde, electro, math, truth or dare, but then again, what one will find depends on what one is looking for. Sports and Finance might be a radical body of work and a menace for every dancefloor but Spoelstra firmly believes there is no reason to let any of the abrasive riffs, loose strings, stumbling patterns, rural outbursts and tearjerk twists stand in the way of a good song unless it is funny.
Sports and Finance is the fourth release by Spoelstra, a musician from The Hague, The Netherlands. He debuted with I Got Issues the Shape of Italy (10” lathe cut, 2009), a concept ep about countries and borders. Musically he was looking for the borders of country music. The follow-up The Almighty Internet (cd, 2010) was more electro. Thematically it questioned the importance of information technology in modern society. Pallets (tape + book, 2011) was an impressive collection of songs, art, cartoons, fashion, cliff hangers, flashbacks and what not provided an in-depth look on pallets, storage and transportation issues.
press downloads
hi-res image of cover
press release (english)
press quotes
‘Blimey, does it work for me. Big, neon splashes of colour.’
the sound projector
‘First-rate rock improvisation’ and ‘psychedelic seventies jams’.
gonzo (circus)
‘Crazy or genius would be a nice subtitle for this record’
kwadratuur
‘Conceptual! Avant-garde! Jazz! WTF!’
dark entries
‘The nutty professor of the Dutch underground’
nou vooruit recensies
‘It’s even almost pop (…) as all the experimental effort are bounded in a clear and classic musical development.’
chain d.l.k.
‘Your record player is going to cry.’
festivalinfo
‘A shaky imbalance between heart and head.’
kindamuzik
‘This guy is crazy. This was already the case in Boutros Bubba with his unlikely guitar playing. On his own, without companions, he becomes uncontrollable.’
perte et fracas
‘Spoelstra . The name evokes a local window cleaning company, but while listening to this eight -track record of the man from The Hague, a different picture looms.’
planet trash
‘These complex songs owe much more to the world of math rock, progressive rock, the one man band that could be King Crimson’
vital weekly
reviews
the sound projector
march 7 2015
by paul khimasia morgan
Unholy math! Rapid-fire beats in unusual time signatures underpinned by Harkleroad-ish or Polvo-esque detuned guitar lines; great news if you are that way inclined. Add a dash of late-90s Squarepusher if you’re not, and here’s something that should raise a few eyebrows down at your local indie disco. Blimey, does it work for me. Big, neon splashes of colour in an otherwise dreary, overcast, grey Tuesday morning, when even four cups of Douwe Egberts can’t usually shift my cerebellum out of grainy monochrome.
Spoelstra appears to be the work of just one man, Jeroen Warntjes – a drummer who has augmented his musical abilities with production and editing skills while also being a pretty nifty guitarist with an interest in non-standard tunings. Opener ‘Map And Shovel’ sets about your local beach with a Native Instruments JCB digger, building up the pressure with each scoop of its powerful sequencer. The next, eponymous, track demonstrates a clearer head perhaps, with a nice mid 90s indie-electro vibe about it, reminding me a little of the first Fridge lp. It’s great. It smells like a classic to me. ‘Sports And Finance’ is a track that I suspect could have quite a long life in the public consciousness; it may take a little while to get there, if ever, but I’ve got a funny feeling about this one.
‘Make Out And Roll Credits’ – cheeky – makes like Spoelstra is on some kind of sonic battle of brinksmanship with himself; the music seems on the point of collapse and just a minute before the end he’s pushed everything into the red of digital distortion in anger or frustration.
What Spoelstra really digs though, and this is borne out by the fifth track, ‘Smile And Wave’, is drum programming. If we look at other case studies of what happens when you don’t leave your studio for days on end, much less get any sleep because of the time it takes to move all those little squares around a computer screen in order to produce all those new and interesting micro-rhythms (Aphex Twin, Squarepusher for example), we find that the sheer dementedness such focussed editing seems to result in tends to have a heavy bearing on the rest of the music. Things are no different here as the following tracks ‘Hell And Safety’ and ‘Piss And Chips’ attest. I should say it took a few spins before this mid to end section of the album stopped seeming like it had lost its way a bit – but this, I think, is purely due to the contrast of the sheer force of the start and end tracks.
The final track ‘Hit And Miss Florida’ starts with some unaccompanied drum machine which reminds me of how amazing it is when you consider what they started with the Fender Sideman accompaniment machine way back. Those sounds are still with us via the Roland TR808. And countless digital emulations thereof. Nothing however can capture the true warmth of the Sideman – visit the Cantos keyboard museum next time you’re in Calgary; they’ve got a working example there. The drum sounds at the start of this tune do have that warm quality.
Also on Narrominded his album Pallets from 2011, a book and cd subtitled Everything You Will Ever Need To Know About Pallets – You Will Never Look At A Pallet And Not Think About This Book which is kind of a recommendation in itself. However, Sports And Finance is a lot more refined than the more guitar-centric Pallets. Absolutely also worth checking out is his version of Bernard Herrmann’s ‘Theme From Taxi Driver’ performed live in April of 2014 where by means of progressively more unhinged live loop generation, he sculpts a very convincing likeness of the insides of Travis Bickle’s head by updating and ramping up the claustrophobic psychosis of Herrmann’s original score.
gonzo (circus)
june 2014
by oscar smit
Narrominded is een van de meest actieve Nederlandse independents. Ze beperken zich niet tot één genre; tegenover de synthesizers van Hunter Complex staan de gitaren van Katadreufe. Wat dat betreft is Spoesltra de ideale Narrominded act. Hij kan goed overweg met zowel elektronica als de gitaar. Dat laatste instrument staat min of meer centraal op ‘Sports And Finance’ zijn vierde album. De plaat is meer rock georiënteerd dan zijn voorgangers. De openingstrack ‘Map And Shovel’ komt direct al keihard binnen net als ‘Hell And Safety’ met zijn woeste bekkenslagen. Beide voorbeelden van puike rockimprovisatie. ‘Make Out And Roll Credits’ klinkt als een psychedelische seventies jam. Ook in ‘Smile And Wave’ zijn de jaren 1970 niet ver weg, maar dan in de vorm van een orgeltje. Overal improviseert Spoelstra er lustig op los op deze geheel instrumentale lp, (song)structuur is hem vreemd. Hoe anders is dat op de digitale ep ‘Endings’ van Life Savings, de nieuwste toevoeging aan Narrominded. Hun vier rocksongs ademen de sfeer van de jaren 1990. Van mij mogen ze nog wat meer luisteren naar bands als Slint, Swans of Steve Albini. Het kan allemaal best wat avontuurlijker.
kwadratuur
june 1 2014
by johan giglot
2,5 / 5
Het is toch een bizarre koers, die het Nederlandse label Narrominded vaart. Langs de ene kant bouwen de stuurlui voort op dat aanbod van progressieve ambient en melodieus sterke IDM muziek: pure verwennerij voor wie van verheven elektronica houdt. Van de andere kant brengt de platenfirma zwaar verteerbare mathrock en gitaarnoisereleases uit: moeilijke platen met moeilijke combinaties die omwille van hun chaotisch karakter eerder afschrikken dan aantrekken. Het laatste album van Boutros Bubba-frontman Spoelstra, ‘Sports & Finance’, neigt naar dat onrustig mathematisch gitaargescheer, maar gooit daar toch ook een boel elektronische effecten en systemen bovenop.
Iemand die al eens de grenzen opzocht met een plaat waar geen cowboy wat van begrijpt of een album uitbrengt met titel ‘Pallets’ die een auditief reisverslag inhoudt van een Europalet, is niet vies van experimenteren. Hoeft het dan te verwonderen dat ook ‘Sports & Finance’ het resultaat lijkt van gemorrel in een zelfgebouwd laboratorium?
De instrumentale plaat stuitert vele richtingen uit. De titeltrack tekent voor een kale elektrosong met hamerende spechtbeats en een als een uitdrogende regenworm kronkelende opvulling van bas en gitaar. ‘Make out and Roll’ gaat voor wriemelende jazz zonder typische jazzstructuur en droomt een eind weg om erna volledig in elkaar te storten.
De grote eigenwijsheid van Spoelstra vertaalt zich vooral in nogal drukke snarenplukkerij, waarbij niet enkel diverse effectvervormingen worden toegepast, maar ook voortdurend naar nieuwe thema’s wordt gezocht in onconventionele notenschema’s. Het lijkt wel of wanorde en rommel de standaard zijn, wat maakt dat de luisteraar deze plaat wel kan aanraken, maar nooit echt de vinger op de pols kan leggen.
Wanneer de smeekbede naar structuur en duidelijkheid zich wat te sterk opdringt, antwoordt de Nederlander met een kordaat ‘Credits and Robin’, dat uitsluitend uit parmantig toetsenwerk bestaat. Verder is het een uitdaging om doorheen het struikgewas toch bepaalde mathematische formules en patronen te ontdekken, wat regelmatig ook lukt! Zo huppelt ‘Smile and Wave’ met zijn snaredrum als een denderende trein, een beeld dat extra wordt bekrachtigd door een telkens herhaalde, dubbele basnoot. Hier liggen de jazzinvloeden overigens wel voor het grijpen, hoewel Spoelstra het roer op het einde helemaal omgooit door de song in dubbele snelheid af te spelen: slapstickhumor.
Hoe dan ook, het vraagt enige inzet en een open geest om op slechts een half uur de grote hoeveelheid gewriemel en gefrutsel te kunnen verwerken. Gek of geniaal zou een mooie subtitel van deze plaat kunnen zijn, de geluidspuzzelaar houdt het vooral op “I Am Not a Magician”. Het is allicht mogelijk om elk van deze acht creaties te onderwerpen aan een diepgaande technische studie, ‘Sports & Finance’ is in staat een volledig conservatorium een jaar lang aan de gang te houden. Honderd gelukkige proevers mogen hun tanden in elk geval stukbijten, het overgrote deel van de bevolking houdt het allicht op “prettig gestoord”.
dark entries
april 9 2014
by peter de koning
8 / 10
Conceptueel! Avant-gardistisch! Jazz! WTF!
Bent u er nog?
Spoelstra verrast ons met een conceptueel album dat zijn inspiratie en thematiek haalt uit de verbanden tussen de dingen; die tussen sport en financiën bijvoorbeeld. Wie de artiest kent, weet dat hij in het verleden ook reeds de grenzen van de country opzocht, elektrootjes deed en een kleine kunstcollectie maakte rond paletten, opslagmogelijkheden en transportproblemen. Dit alles om te illustreren dat het muzikale voedsel dat we tot ons mogen nemen van een minder doordeweeks niveau is. Ook enige humor lijkt nooit ver weg, al is dat mogelijk een gevaarlijke uitspraak in kunstzinnige middens.
Feit is dat ik deze lp meer heb moeten beluisteren dan alle ander promo’s van de voorbije maand samen. De connectie waarover Spoelstra spreekt is bij eerste beluistering helemaal niet zo duidelijk. Je hoort vooral een wirwar van geluiden, klanken, melodietjes en ritmes die zo uit een algoritmisch muziekstuk lijken te zijn weggeplukt. In hoeverre toevalligheden een rol spelen, of dat het allemaal net heel erg doordacht is, weet ik niet. Feit is dat je hoofd, zoals steeds, na vele beluisteringen zijn eigen structuren maakt en van de vermeende chaos zelf een werk componeert. Tot het punt van echt ‘houden van’ ben ik nog niet geraakt, maar ik voel dat ik steeds dichterbij kom.
Map and shovel mag openen en zorgt meteen voor een feest van dissonante jazzgitaren, wild roffelende drums die een ritme bouwen dat men niet bepaald in een vier vierde maat kan gieten. Meer zelf, het is zelfs voor doorsnee drummers niet telbaar. Ideaal om het dansje op een willekeurig Belgisch schoolfeest mee te verknoeien, maar ook zeer geschikt om uw vrienden progrockers de loef mee af te steken. Interessant is het wel, en als je het vaak genoeg beluistert wordt het zelfs bijna funky.
De titeltrack Sports and finance dient zich een pak toegankelijker aan. Een oude drumcomputer geeft een rustigere basdrum en snare, geflankeerd door opgejutte, ogenschijnlijk willekeurige claps. Daarboven knappe duelerende gitaarlijnen. Er zijn twee duidelijke delen te onderscheiden in deze compositie wat het geheel bijna salonfähig maakt. Zoals zo vaak bij experimentele muziek is één constant muzikaal element vaak voldoende om het geheel makkelijker te laten binnensijpelen in je brein.
Tot en met de vorige track heeft ondergetekende vrij weinig referenties om de muziek te kunnen plaatsen, maar bij Make out and roll is dat enigszins anders. Een loungy, donkere sfeer maakt zich meester van de kamer waarin je je bevindt. Je waant je even in een experimenteel uitgevallen stuk van een cd van Kilimanjaro Darkjazz Ensemble. Erg mooi.
And Robin drijft op een atmosferische synth, beetje Rhodes-achtig. We krijgen een conventionele plaat, een aangenaam rustpunt in het midden van de cd. Beetje te improvisatorisch wat mij betreft, maar het werkt. Vanaf dit nummer zal overigens ook de rest van de release ‘makkelijker’ worden.
Ook Smile and wave houdt het namelijk meer bescheiden, al kunnen we dat enkel zeggen in de context van de enorm experimentele voorgangers op deze lp. De drum en de bas blijft zowaar eerder monotoom en ook de lead erboven gaat niet helemaal door het lint.
Gruwelijk dissonant en drammerig is dan weer Hell and safety. Wel machtig is de manier waarop de drum zich de eerste maal openbaart. De titel lijkt enorm goed gekozen, want hoe vreemd dit nummer zich initieel ook aandient, je raakt er verrassend snel aan gewoon. Van hell naar safety in 3 minuten en 50 seconden.
Piss and chips dan. Ik hou van de manier waarop de melodie in de gitaar geleidelijk aan wordt versterkt door de toetsen. Het leidmotief blijft een hele tijd hetzelfde en dramt ostinaatgewijs enkele minuten lang doorheen het nummer. Dit laat variaties toe in drum en klanken. Enkele themaatjes zullen volgen met telkens weer variaties. Interessante track maar na enkele luisterbeurten.
Hit and miss Florida vind ik persoonlijk het hoogtepunt van de plaat. Het is nochtans de meest ‘commerciële’ plaat. Licht overstuurde drums uit een oude Roland drumcomputer worden bijna soundscapegewijs gebruikt. Even flitst Hecq door mijn gedachten die soortgelijke experimenten doet. Als versieringslaagje erop krijgen we geluiden uit de bijbel van de experimentele muziek: een paar sinusachtige klanken, mogelijk wat modulaire synthese, drony, portamentogewijs glijdend naar beneden. Erg atmosferisch allemaal en reden genoeg om heel vaak na elkaar af te spelen.
Vergeleken met deze lp is Whitehouse easy listening. Je oren zullen ongetwijfeld moeten wennen aan deze vreemde mengeling van oude synths en drumcomputers, jazz van de vrijste soort en noiserockelementen. Velen zullen dit gewoon chaos vinden en dat is het ook. Toch is het de moeite om even door te zetten. Ook als u tijdens uw bedrijfsfeestje voorstelt om een streepje jazz op te leggen, bent u middels deze cd zeker van een snelle thuiskomst.
De schelpen gaan reeds open voor mij, al zijn sommige parels, ook na vele luisterbeurten, nog steeds bedekt met een aantrekkelijke laag slijm. U weze gewaarschuwd.
nou vooruit recensies
april 4 2014
Soms zijn de reacties in die media, of juist het gebrek daaraan, op het wereldkundig maken van een album zo aanmatigend dat je bijna zelf een tijdschrift, webzine of blog zou beginnen om eens een ander geluid te laten horen. Laat ik beginnen met een blog en laat ik beginnen met het album Sports and Finance van Haags artiest Spoelstra.
Aanmatigend? Who cares. Nou, ik dus eigenlijk. In een land waar de muzikale focus op de gemiddelde radiozender, popfestival of geschreven media-uiting zoveel mogelijk gericht is op ‘als het maar lekker in het gehoor ligt’, is iets subversiefs of ook maar afwijkends nogal een opluchting. Aangezien alles wat ertoe kan leiden dat de kijker of luisteraar wegzapt met zo’n grote boog wordt vermeden, lijkt het soms wel alsof er niks interessants, unieks of subversiefs (meer) gebeurt op muzikaal vlak in Nederland. Niet dat Spoelstra pakweg dertig jaar geleden wel was uitgenodigd om op te treden in Toppop, maar de vertrutting lijkt op muzikaal vlak in de mainstream media het monopolie te te hebben. En mensen wennen eraan. Ik had een collega die wat muziek betreft echt van ‘alles’ hield. Althans, geen harde herrie dan. Haar vriend zette nog wel eens een cd van Phil Collins of Coldplay op, dat soort lawaai ging haar echt te ver. Regering, voed uw burgers in godsnaam opnieuw op.
Bovenstaande is natuurlijk gekkigheid en het maakt mij geen donder uit waar de gemiddelde kantoorcollega blij van wordt. De tijd dat ik oprecht kwaad kon worden om iemands smaak, heb ik ver achter me gelaten. Dat was een ongelukkige en weinig sociale tijd, zullen we maar zeggen. Afijn, Spoelstra dus. Je zou kunnen zeggen dat hij de gekke professor is van de Nederlandse underground. Met een onstuimig verleden in bands als Gone Bald, Boutros Bubba, De Reizende Verkoper, Crowd Surfers Must Die en meer, als zowel gitarist, drummer en zanger, blijft ieder van Spoelstra’s muzikale bouwwerken op zijn minst iets spannends om naar uit te kijken. Als je tenminste van muziek houdt die de hierboven beschreven kantoorcollega waarschijnlijk van vriendelijke huisvrouw tot seriemoordenaar zou doen veranderen. Beschik je over een muzikaal referentiekader waarin niets voorkomt wat in de buurt zit van ongebruikelijke structuren, dissonanten, afwijkende maatsoorten, free jazz, dadaïsme, opgefokte electro of geestverruimende psychedelica, dan zal Sports and Finance overkomen als iets heel vreemds, onsamenhangends of gewoon herrie.
Dat dit album bovenstaande ingrediënten allemaal bevat, wil echter niet zeggen dat er geen sprake is van focus. Sterker, Spoelstra heeft hier, op zijn manier, zijn tot nog toe beste en meest samenhangende plaat gemaakt. Zijn kracht ligt in het verwerken van de meest tegendraadse en soms ronduit wacky melodieën en ritmes in sterke liedjes. Jawel, het popjournalistieke kotscliché ‘songs met kop en staart’ is zelfs van toepassing. Er is namelijk geen enkel moment op deze plaat waar Spoelstra er maar wat op los jamt of improviseert. Alle structuren, melodieën en tegendraadse ritmes passen perfect in elkaar, hoewel dat op eerste gehoor misschien niet zo lijkt. Dat vereist heel veel muzikaal talent. Elk moment op de plaat is schier onnavolgbaar, maar Spoelstra weet precies wat hij doet.
Op zijn eerste EP ‘I’ve Got Issues The Shape of Italy’ maakte Spoelstra nog voornamelijk muziek die zich laat omschrijven als country-gerelateerde curiositeiten, het daarop volgende The Almighty Internet was echter een soort naïeve electro. Daarna volgde Pallets waarin beide ingrediënten voor het eerst samen in songs werden verwerkt. Op Sports zijn electro en country als hoofdmoot in kleine stukjes gehakt, gemixt met noise(rock), psychedelica en jazz door de Spoelstra-mangel gehaald. Om het vervolgens op te dienen met zijn best klinkende productie tot nu toe. En als je al een afkeer had van zijn muziek had, wees gewaarschuwd, hij doet er dit keer nog een paar schepjes bovenop.
Dat doet hij door vooral zo ver mogelijk uit de buurt te blijven van alles wat naar muzikale clichés riekt. Nu is dat altijd al een leidend onderdeel van zijn muziek geweest, maar zijn muziek wordt ook niet met de jaren wat toegankelijker, zoals je soms ziet. Au contraire. Het valt dan ook niet mee om een vergelijking te trekken met andere artiesten. De noiserock-georiënteerde nummers Hell and Safety en Piss and Chips doen enigszins aan Amerikaans mathrock-outfit Yowie denken, of misschien aan US Maple, uit diezelfde hoek. Hit And Miss Florida zou misschien van een wat naïevere versie van Aphex Twin afkomstig kunnen zijn, en het titelnummer ook nog wel. Er is alleen niemand die Spoelstra’s soort muziek op zijn manier maakt. Zijn keuze om solo muziek te maken heeft hem alle vrijheid gegeven om muzikale gekte tot in het extreme door te voeren.
Kleine kanttekening. Als je in je eentje een hele band simuleert zoals Spoelstra hier doet, en zeker op een technisch en mathematisch zo ingewikkelde manier, is het misschien lastig om dat alles nog spontaan en intuïtief te laten klinken. Het nadeel van clichés vermijden, is misschien dat het op sommige momenten wat berekenend gaat klinken en dat de rauwheid die je bij livebands van dit kaliber ziet, wat verloren gaat. Dit is niet meer dan een onbetekenend smetje op het blazoen van een muzikaal surrealistische, bizarre en volstrekt unieke wereld. Als het nog niet duidelijk was: ik vind het fucking vet en liefhebbers van zeer ontraditionele muziek in het algemeen zouden hier zeker een keer aandacht aan moeten schenken.
chain d.l.k.
april 1 2014
by andrea piran
3,5 / 5
According ti the linear notes this album ‘connects eight songs dealing with the matter’ as, from Narrominded, is a strange surprise as, instead of being something classifiable in the electronic or avant-garde genre, it’s a post-rock (or math-rock) album. It’s even almost pop as it hasn’t apparently anything too difficult to hear and enjoy as all the experimental effort are bounded in a clear and classic, in the limit of the genre, musical development.
From the rhythmic asperities of ‘Map and Shovel’ to the quieter ones of ‘Sports and Finance’, to the slow development of ‘Make Out and Roll Credits’ to the fast one of ‘And Robin’ the first side of this album is based upon the oppositions that could be realized using the formula of an instrumental rock song. The b side is opened by ‘Smile and Wave’ with his classic jazz influences, followed by ‘Hell and Safety’ and ‘Piss and Chips’with his more punk-orientded attitude. ‘Hit and Miss Florida’ closes this release with a slower development that reveals a sort of disco, even if strange, influence.
This album is not a ground breaking one but has a remarkable quality: admittedly, it doesn’t want to be it. So, it’s a pleasure to hear it.
festivalinfo
march 15 2014
by koen nederhof
1 / 5
Wij recensenten zijn makkelijk te pakken. Een goede opener op een album en je hebt ons voor een deel binnen. Zelfs als je al 1-0 achterstaat, doordat het artwork van de nieuwe release er niet uitziet.
Spoelstra verliest echter met een eclatante 10-0 in de wedstrijd om de nieuwe plaat Sports And Finance een voldoende te laten scoren. Dat begint al bij het feit dat de Haagse artiest doodleuk een uitgeprint cd-voorkantje in een plasticje heeft gestouwd en daar een blanco (!!) cd-tje bij heeft gestopt. Zo’n supermarkt-25-op-een-spindle-cd. Geen opdruk, geen viltstift, niets. Onze klompen braken. Natuurlijk zouden wij het liefst willen dat alle cd’s aankwamen in hardhouten doosjes, met keurig booklet, custom artwork en dergelijke, maar ook wij hebben realiteitszin. Die ontbrak er kennelijk aan, aan de andere zijde van de postbus.
Maar zoals gezegd, een goede cd kan zich revancheren dankzij het opgenomen werk. Immers, daar draait het uiteindelijk allemaal om. Spoelstra staat echter vakkundig in eigen doel te schieten met a-melodieuze, off-tempo, zaaddodende trage noise-rock. Een vastlopende printer is fijner om naar te luisteren. Even ter vergelijk, bel naar een fax en je hoort dat ouderwetse internet-geluid. Dat geluid beschrijft het beste wat er gebeurt op de Sports And Finance.
In totaal acht nummers lang hakkelt er iemand op een drumstel, vliegen de totaal ontstemde gitaarklanken je om de oren – vergelijkbaar met het breken van snaren als je een gitaar in brand steekt – en wordt er op schijnbaar lukrake wijze gegoocheld met computergeluidjes en toetsen. Dit geheel wordt her en der opgeleukt met wat naast de maat gespeelde akkoorden en basnoten.
Nu snappen wij bij Festivalinfo ook best dat er in sommige genre’s geëxperimenteerd wordt met rare composities, maar wat Spoelstra doet is ten eerste onluisterbaar door de totale onzin die de luisteraar word voorgeschoteld. Ten tweede is Sports and Financeslecht opgenomen en nog slechter gemasterd, waardoor bijvoorbeeld de drum veel te pregnant is en het geheel intens zielloos klinkt.
Oftewel, ook al wordt de plaat voor de echte liefhebbers op wit of zwart vinyl gedrukt (en dus niet op een onbeschreven cd van de HEMA), niet kopen. Je platenspeler zal huilen.
kindamuzik
march 10 2014
by sven schlijper
Spoelstra is een eenarmige bandiet. Neem een gokje. Wie weet pak je tussen het geratel en getingeltangel de jackpot. Deze Haagse muzikant is een octopus, zo veel partijen speelt hij tegelijk. En net als bij een fruitmachine is er ook geen peil te trekken op de volgende uitkomst.
Sports and Finance gaat over connecties. Die zouden zingeving brengen. Op zichzelf is alles zinloos, aldus Spoelstra. Geluiden bij elkaar gooien – zeker als dat het enige is wat je doet – is dus ook een zinloze exercitie wanneer je deze lijn volgt. Ware het niet dat Spoelstra het een en ander opneemt en deelt. Dan heb je natuurlijk meteen een web aan contingente verbanden te pakken. Per direct tussen de lp, de erop vervatte muziek en via deze weg tussen Spoelstra en de luisteraar. En verder liggen nog veel meer elementen in de kluwen.
Spoelstra wiebelt olijk midden op een intrigerende wip. Dit is voor niemand leuk behalve voor hemzelf, zou je kunnen denken. Maar evengoed: verdomd interessant en gaat u vooral verder… Een wankele disbalans bovendien tussen hart en hoofd. Je kunt er als rock niks mee, je kunt er als electro niks mee en jazz of improv lijkt het ook niet. Proberen het boeltje intellectueel te doorgronden, levert jolig verpozen op bij het uiteenrafelen van de lichtelijk ongecoördineerde complexe weefsels aan math-muziekpartijen, maar je kunt je vinger er nooit precies op leggen.
Deze lp bevat vooral heel erg veel niet en hij is volkomen zinloos: een tuimelbeker die blijft schommelen en zich niet laat vastgrijpen. Mogelijk word je gillend gek of haal je de malste fratsen uit om erop te dansen. Je zou diagrammen kunnen gaan tekenen of er filosofieën op los kunnen laten, bij Derrida en Lyotard linksaf en dan nog een flink eind plankgas rechtdoor. Kan. Of je koestert hoop. Misschien heb je ergens, ooit, voor een paar seconden de illusie de hoofdprijs bij de kladden te hebben. Maar pas op, want voor je er erg in hebt, pakt gauwdief Spoelstra die fluks af. Sta je weer met lege handen. Kun je opnieuw beginnen. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.
perte et fracas
february 21 2014
by skx
Je l’aime bien ce Spoelstra. Il a l’air tellement à coté de ses pompes, en dehors de tous sentiers battus et dans son propre monde que ça ne peut que donner des disques cintrés. A la base, c’est un guitariste qui a donné de son temps de cerveau à Gone Bald et surtout Boutros Bubba. Il s’est mis à son compte en 2009 avec un 10” chroniqué à l’époque dans une humeur pas si massacrante que ça. Des ponts ont vu coulé de l’eau et deux disques en plus se sont faufilés comme des anguilles dans les mailles de nos filets assez larges il est vrai. Et en ce début 2014, le Hollandais Spoelstra revient avec un quatrième album pour nous faire un exposé sur les sports et la finance. J’ai bien écouté. Je n’ai rien compris. Ce gars est dingue. C’était déjà le cas avec Boutros Bubba et un jeu de guitare improbable. Laissé seul dans la nature et sans compères pour le raisonner, il devient incontrôlable. Une guitare, des machines, des synthés et il suscite des symphonies chaotiques. La boite à rythme est désarroi, la guitare lui emboîte le pas et plus tordu que Spoelstra, tu portes ta croix. Tout s’enchevêtre, se superpose, se salue sans se voir dans un esprit ludique et absurde. Car Spoelstra ne peut s’empêcher de faire le mariole. Pantin désarticulé à moins que ce soit lui qui tire des ficelles invisibles. Toutes les étiquettes du monde peuvent lui tomber dessus, à la fin, c’est toujours lui qui gagne. Par KO, par ce qu’on n’est pas de taille à lutter. Par mal de tête, parce que c’en est trop et on n’a pas que ça à foutre. Par plaisir, parce qu’on en prend aussi, faut pas croire. Il ne se donne pas à vous facilement, faut le mériter. Mais dans ces entrechocs de sonorités amusantes ou à deux balles, structures azimutées, bidouilles stressantes, rock perçant, bande-son de jeux vidéos à rendre épileptiques et encore plus cons nos chers têtes blondes, il est permis de jouir des inventions obscènes de ses dérèglements. Sports et finance sacrifiés à prix coûtant, sirènes instrumentales pour emberlificoter le tout-venant. Je ne réponds de rien.
planet trash
february 19 2014
Spoelstra. De naam doet denken aan een lokaal glazenwassersbedrijf, maar al luisterend naar deze acht nummers tellende plaat van de man uit Den Haag doemt al snel een ander beeld op. Eén van een moeilijk kijkend gezicht. Spoelstra doet namelijk voornamelijk erg ingewikkeld. Zo’n kunstenaar die zoveel mogelijk interessant moet kijken om maar te verhullen dat zijn brouwsels als los zand aan elkaar hangen en voornamelijk dodelijk vermoeiend zijn. Sports And Finance wordt steeds lachwekkender en het gezicht van Spoelstra begint steeds meer te lijken op die van een peuter die heel erg zijn best moet doen om zijn poep binnen te houden, maar uiteindelijk toch de strijd verliest en zijn hele luier vol poept. De produktie van Spoelstra is dusdanig groot dat de luier overvol raakt waardoor de bruine drab over de kromme beentjes van de jongeling naar beneden druipt. Wat een grote bah! Langzaam maar zeker vult de stank de gehele ruimte. Uit nadere inspectie blijkt dat Sports And Finance is uitgebracht door Narrominded. Hetzelfde label dat medeverantwoordelijk is voor de interessantdoenerij van Katadreuffe. Ik verwacht geen direct besmettingsgevaar, maar voor de zekerheid stel ik voor om het geheel voorlopig in quarantaine te plaatsen.
vital weekly
february 11 2014
by fdw
This is the fourth release by Spoelstra, a musician from The Hague, The Netherlands. Two of which were reviewed in Vital Weekly, ‘The Almighty Internet’ (Vital Weekly 715) and ‘Pallets’ (Vital Weekly 778). They were quite different. The first one was kind of electro inspired and the second more lo-fi and improvised on the guitar. I preferred the first over the latter, but was curious to see what his next move would be. Maybe I’m not surprised, but its a combination of both. Spoelstra doesn’t hide the fact that he has a background as a guitar player, for such bands as Boutros Bubba, De Reizende Verkoper, Gone Bald, Quarles van Ufford en CSMD, and he loves his guitar parts to be difficult. Math rock is an option for him. But then set to beats. I got off on the wrong foot. I didn’t notice the record played the first piece at 45 rpm, which I really enjoyed and I had some trouble adjusting to the slower tempo. This is not an easy record, I think. Entirely instrumental, with complex songs, all eight of them. You may recognize something in here that you could loosely describe as rock music, be it through the use of instruments (guitar, drums, bass, synthesizer) or how they are being played or programmed. Maybe like a rock song, like a bit of techno, but it’s never really techno, or rock, or even both. These complex songs owe much more to the world of math rock, progressive rock, the one man band that could be King Crimson (actually that’s perhaps the entire point of reference I can make to this world of progressive rock). Not something for your average dance party, nor your rock fest. I must admit I thought this was all rather nice, but not something that I found easily to be digested. I’m hearing Spoelstra live in some weeks, and based on this record this is something I look forward to. What’s the sound of an one man math rock band?